Συµβαίνει κάτι µαγικό µε το περπάτηµα: µπορεί όταν ξεκινώ να είµαι όλο άγχος, αλλά µε 10 λεπτά έντονου βαδίσµατος αρχίζω να συνέρχοµαι, στο ηµίωρο βρίσκω λύσεις στα προβλήµατά µου, στην ώρα τα ξεχνώ και αρχίζω να τραγουδώ «Doe, a deer, a female deer / Ray, a drop of golden sun / Me, a name I call myself / Far, a long, long way to run…» – το οµολογώ, η «Μελωδία της ευτυχίας» εξακολουθεί να είναι µια ένοχη απόλαυση για εµένα. Δεν είµαι (ελπίζω) τρελός, η διά της ασκήσεως µετάβαση από τον πεσιµισµό στην απόλυτη αισιοδοξία έχει, λένε, να κάνει µε τη χηµεία του οργανισµού. Οπότε περπατώ και… µε σκέφτοµαι, σε καθηµερινή βάση. Εχοντας πλέον διανύσει πολλά χιλιόµετρα, σας διαβεβαιώνω πως πρόκειται για το καλύτερο αντικαταθλιπτικό.
Περπατώντας μου έρχονται οι πιο φωτεινές σκέψεις, περπατώντας κατεβάζω τις καλύτερες ιδέες. Και τις υπαγορεύω την ίδια στιγμή στο «σημειωματάριο» του κινητού μου για να μην τις ξεχάσω, καθώς μόνο η φθίνουσα μνήμη μου δεν έχει βελτιωθεί με το περπάτημα. Διαβάζω τις ανακοινώσεις που έκανε πρόσφατα ομάδα ερευνητών του Πανεπιστημίου του Σίδνεϊ, αλλά και άλλες έρευνες που δημοσιεύονται στο Διαδίκτυο: Οι άνθρωποι που περπατούν συστηματικά έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες μακροζωίας. Το γρήγορο βάδισμα συμβάλλει στη μείωση της αρτηριακής πίεσης και του κινδύνου ανάπτυξης σακχαρώδους διαβήτη, καθώς και στην ελάττωση των πιθανοτήτων να εμφανίσουμε διάφορες μορφές καρκίνου. Επιπλέον, το περπάτημα μετά το δείπνο βοηθά να κάψουμε θερμίδες ενεργοποιώντας τον μεταβολισμό, και διευκολύνει την πέψη.
Και όμως, οι Ελληνες εξακολουθούν να το αποφεύγουν. Νέοι άνθρωποι παίρνουν ταξί για δύο χιλιόμετρα ή λεωφορείο για μία στάση. Και οι περισσότεροι περπατάνε τόσο αργά, σχεδόν σέρνονται. Πράγματι, πόλεις σαν την Αθήνα, με τα προβληματικά (έως ανύπαρκτα) πεζοδρόμιά τους και με τους επικίνδυνους οδηγούς τους, δεν είναι το πιο κατάλληλο περιβάλλον για το «σπορ». Από την άλλη, στην Ελλάδα μπορούμε να περπατάμε (έστω και σε αυτά τα… σαν πεζοδρόμια) όλον τον χρόνο, λόγω του εξαιρετικού κλίματος. Μπορούμε, αλλά δεν θέλουμε. Σύμφωνα με άλλη έρευνα ο Ελληνας συνεχίζει να κάνει τα λιγότερα βήματα από κάθε άλλον Ευρωπαίο. «Εγώ πάντως ξεπατώθηκα σήμερα πάλι» μας έλεγε ο Τάσος και περηφανευόταν για τους… μαραθωνίους που διεξήγαγε από τότε που του συνέστησαν να βαδίζει για να ρίξει τη χοληστερίνη. Δεν υπολόγιζε τον «καταδότη» που κουβαλούσε στην τσέπη του, το κινητό νέας γενιάς με τον μετρητή χιλιομετρικών αποστάσεων. Ο οποίος μετρητής, όταν μια τυχαία ημέρα τον ελέγξαμε, είχε καταγράψει 1.530 μέτρα σε 5 ώρες. «Αυτό δεν είναι περπάτημα, είναι υπνοβασία!» παρατήρησα. «Καλά, θα το φροντίσω» με διαβεβαίωσε. Και απεγκατέστησε την εφαρμογή, «γιατί με άγχωνε». Είναι και αυτό μια λύση όταν αγχώνεσαι. Η άλλη είναι το περπάτημα, επιμένω!
