«Αν τον Θεό τον βρίσκεις σκάβοντας στο φως, την απουσία του μοιράζοντας τα σκοτάδια σου, από το αμφίκυρτο σκοτάδι στο κοίλον φως έτσι έμαθα να μιλώ με τους νεκρούς χορεύοντας με τη λύρα στις ξερολιθιές τους». Τα λόγια του εικαστικού Παναγιώτη Τανιμανίδη από τον αντικριστό χορευτικό διάλογο που ανοίγει με τον Θησέα, τον Αιγέα και τον Αχιλλέα είναι χαραγμένα πάνω στο εντυπωσιακό ψαλίδι από φελλό και μέταλλο που έχει δημιουργήσει. Τον συναντώ στο εργαστήριό του στην Ανω Βούλα, ανάμεσα σε δεκάδες έργα του. Ξυπνάει πάντα πρωί. Κοιμάται άλλωστε ελάχιστα. Τέσσερις μόλις ώρες την ημέρα. Ο σημαντικός αυτός καλλιτέχνης ακολουθεί μία ανεξάρτητη πορεία, με το έργο του να καταδύεται στο μεδούλι της ελληνικότητας. Πάντα σεμνός, αναζητώντας την «ευθανασία και όχι την αθανασία» όπως λέει, έχει παρουσιάσει 30 ατομικές εκθέσεις σε χώρους όπως το Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης Θεσσαλονίκης, το Δημοτικό Κέντρο Τεχνών Λευκωσίας, στο Μουσείο Πιερίδη, ενώ μεταξύ άλλων έχει συμμετάσχει στην Μπιενάλε Βαρκελώνης, στην Μπιενάλε Βενετίας και στο Atelier des Enfants του Centre Pompidou.
Το νέο έργο του, «Ο χορός των ψαλιδιών», θα παρουσιαστεί στην ομαδική έκθεση «Οπτική και υλοποιημένη πρόσληψη», όπου 31 σύγχρονοι έλληνες εικαστικοί δημιουργούν μοναδικά έργα, φιλοτεχνημένα ειδικά για την περίσταση. Η έκθεση, την οποία επιμελείται ο Εμμανουήλ Μαυρομμάτης, ομότιμος καθηγητής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, θα εγκαινιαστεί στις 18 Μαρτίου στη Δημοτική Πινακοθήκη Πειραιά και αναμένεται να αποτελέσει το εικαστικό γεγονός της χρονιάς με μεγάλους χορηγούς «Το Βήμα» και «Τα Νέα». Το έργο που θα παρουσιάσει ο Παναγιώτης Τανιμανίδης αποτελείται από τρία ψαλίδια, τρία ψαλίδια που αντιπροσωπεύουν τον Χορό του Θησέα, «τον χορό της νίκης» όπως εξηγεί, τον Χορό του Αιγέα, «τον χορό της αμφιβολίας και της μελαγχολικής απογοήτευσης», όπως προσθέτει, και τέλος τον Χορό του Αχιλλέα, «τον χορό της οργής και του θρήνου». Συνδετικός κρίκος είναι πάντα μία λύρα, μία λύρα ποντιακή με τα κέρατα του Μινώταυρου, μία λύρα που μεταμορφώνεται σε αιγαιοπελαγίτικη, με το σώμα ενός καραβιού, και μία λύρα κρητική που ενσωματώνει το σπαθί του Αχιλλέα. «Είναι η στιγμή που η χορευτική εκτίναξη στο άνοιγμα της ψαλίδας ορίζει το Χ του σημείου τομής, το Χ του χρόνου, το Χ της διαγραφής, το Χ του χώρου, τον άγνωστο Χ της εξίσωσης στη χόρδιση της λύρας σε τρία σώματα. Ενα ταξίδι από τη Μυθολογία στην Ιστορία και από εκεί στην πραγματεία και στην παρηγοριά» εξηγεί. Και ο διανοούμενος αυτός εικαστικός, όπως τον χαρακτηρίζουν, καταδύεται εξονυχιστικά στην προέλευση των αρχαίων χορών που τα βήματά τους έγιναν πλέον σύγχρονα δικά μας, ακολουθώντας τελικά τη διαδρομή της ίδιας της ιστορίας της ανθρωπότητας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
