Μια τεράστια, λαμπερή κουρτίνα που ιρίδιζε παιχνιδιάρικα στον ήλιο. Εντυπωσιακή, αστραφτερή και σίγουρα φτιαγμένη από τα πιο πολύτιμα υλικά, γιατί όχι και από χρυσάφι; Μόνο κάποιες διάσπαρτες τρύπες στο βαρύτιμο ύφασμα προϊδέαζαν για την ταυτότητα των υλικών του υφάσματος που σκέπαζε την πρόσοψη του Palazzo Fortuny στη διάρκεια της 52ης Μπιενάλε Βενετίας το 2007. Γιατί βέβαια, όπως συμβαίνει συχνά στο έργο του γκανέζου εικαστικού Ελ Ανατσούι, έτσι και στο «Fresh and Fading Memories» οι πρώτες ύλες ήταν τελικά οι ταπεινότερες των ταπεινών: αλουμινένια καπάκια από μπουκάλια αλκοολούχων ποτών, επιπεδοποιημένα και ραμμένα μεταξύ τους με χάλκινη κλωστή σε μια ευέλικτη, σχεδόν ανάλαφρη κατασκευή.
Καθόλου τυχαία, αυτός που συχνά χαιρετίζεται ως ο σημαντικότερος εικαστικός στην Ιστορία της αφρικανικής ηπείρου και χαίρει αντίστοιχα και διεθνούς αναγνώρισης χρησιμοποιεί υλικά ανακύκλωσης για τα επιβλητικά έργα του. Είναι μια τακτική που χρησιμοποιούν πολλοί καλλιτέχνες στην Αφρική, καθώς δεν τους είναι πάντα εύκολο να προμηθεύονται τις ακριβές πρώτες ύλες της τέχνης που θεωρούνται δεδομένες για το εργαστήριο του μέσου δυτικού καλλιτέχνη. Ο Ελ Ανατσούι δεν χρησιμοποιεί μόνο καπάκια αλλά και κομμάτια ξύλο, χάρτινες ετικέτες και κομμάτια πηλού για να δημιουργεί τα λαμπερά γλυπτά του, τα οποία ο ίδιος αποκαλεί gawu (στα γκανεζικά σημαίνει μέταλλο ή μοντέρνο ύφασμα) για να θυμίζει πως η έμπνευση για τη δημιουργία τους είναι τα υφάσματα kente που φέρουν πολύχρωμα γεωμετρικά μοτίβα και υφαίνονται στην πατρίδα του, την Γκάνα. Oπως συμβαίνει και με τα «καλειδοσκοπικά» υφάσματα, έτσι και με τα έργα του είναι αδύνατον να μην εντυπωσιαστείς με τη ζωηρή παράθεση χρωμάτων και με την τεχνική επιδεξιότητα που απαιτεί η δημιουργία τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
