Ο Αντώνης Λυμπέρης, που έφυγε από τη ζωή στα 71 του χρόνια ενώ είχε ακόμη τόσο πολλά να δώσει, υπήρξε ένας πρωτοπόρος εκδότης που εξέδωσε 55 διαφορετικά έντυπα, ανάμεσα στα οποία μεγάλοι διεθνείς τίτλοι, όπως η «Vogue», το «Glamour», το «Men’s Health», το «Hello!», που μέχρι να τα αναλάβει εκείνος, ουδείς εμπιστευόταν σε ελληνικά χέρια.
Ηταν η επιτοµή του αυτοδηµιούργητου ανθρώπου: Ξεκίνησε από το οικογενειακό διαµέρισµα στην πλατεία Βικτωρίας και µε µόνα εφόδια τον ενθουσιασµό, το πάθος για τη ζωή, την αγάπη για τους ανθρώπους και την ικανότητά του κατέκτησε τον κόσµο: Σπούδασε φωτογραφία και σκηνοθεσία στη Γερµανία και επιστρέφοντας η αγάπη του για το windsurf τον οδήγησε στο να βγάλει τελικά το πρώτο του έντυπο αφιερωµένο στο θαλασσινό σπορ: Το «Surf & Ski». Τα υπόλοιπα είναι η γνωστή ιστορία που ίσως έχετε διαβάσει: O «Κόσµος του Video» το «Status», το «7 Μέρες TV», το «Εγώ», ήταν τα πρώτα σκαλιά ενός µοναδικού success story. Και µετά τα φτερά άνοιξαν ακόµη περισσότερο, µε συνεργασίες µε µυθικούς οργανισµούς όπως η Condé Nast, ραδιόφωνα, θεσµούς όπως «Οι Ανδρες της Χρονιάς» ή το «Status Open».
Μια ιστορία επιτυχίας και καταξίωσης µε µεγάλα όνειρα και στιβαρά οράµατα που έγιναν όλα πραγµατικότητα, παρά τις αντιξοότητες και τις δυσκολίες, αλλά και ένα ευτυχισµένο life story: Λάτρευε την οικογένειά του, τα τέσσερα παιδιά του και την πολυαγαπηµένη του σύντροφο που στάθηκε στο πλευρό του σε όλες τις θύελλες.
Οσοι όµως είχαµε την τύχη και την τιµή να τον γνωρίσουµε και να συνεργαστούµε µαζί του έχουµε να πούµε και κάποιες άλλες αλήθειες.
Ο Αντώνης Λυµπέρης δεν χάρισε στους συνεργάτες του µόνο έναν θησαυρό γνώσεων, εµπειρίας, know how για τη δουλειά – αν και αξίζει να πούµε ότι η εργασία κοντά του ήταν µια µεγάλη σχολή, αν όχι ένα πανεπιστήµιο. Η τελειοθηρία του, η προσοχή στην παραµικρή λεπτοµέρεια. Η πυγµή, η πίστη, το όραµα, το όνειρο…
Ηταν ένα πανεπιστήµιο και για την ίδια τη ζωή. Κοντά του µάθαµε να αγαπάµε, να θαυµάζουµε και όχι να φθονούµε, να εµπνεόµαστε και όχι να ζηλεύουµε το καλύτερο.
«Οταν γράφετε κάτι για κάποιον, να σκέφτεστε ότι τον έχετε µπροστά σας και σας ακούει» µας έλεγε πάντα.
Δίδαξε τον σεβασµό και το ήθος που πρέπει να φέρουµε σε κάθε εγχείρηµα που αναλαµβάνουµε.
Ηταν ένας αληθινά καλός άνθρωπος, που ποτέ δεν κρατούσε κακία. Ποτέ δεν το έβαζε κάτω. Πάντα χαµογελούσε στη ζωή. Ο,τι και αν συνέβαινε.
Αυτό έπραξε και στην τελευταία του µεγάλη µάχη. Εδωσε ένα µάθηµα αξιοπρέπειας και στάσης ζωής απέναντι στην πιο σκληρή ασθένεια. Χαµογελαστός, αισιόδοξος και δυνατός µέχρι τέλους.
Στα µάτια του, που έλαµπαν πάντοτε, έβλεπες τη χαρά και τον ενθουσιασµό ενός παιδιού.
Τόσο ο Αντώνης Λυµπέρης όσο και η σύζυγός του Ελενα Μακρή έλκονταν πάντα από τους καλόψυχους ανθρώπους. Αυτούς αναζητούσαν πάντα και µε αυτούς προσπαθούσαν να στελεχώνουν την εταιρεία τους και σε µεγάλο ποσοστό το κατάφεραν.
Χάρη σε αυτό το γνώρισµα του χαρακτήρα τους έφτιαξαν για τους συνεργάτες τους ένα περιβάλλον στο οποίο µπόρεσαν να αναπτυχθούν σχέσεις όχι απλά εργασιακές αλλά σχέσεις ζωής, που όσα χρόνια και αν περάσουν διατηρούνται ακλόνητες: γάµοι, κουµπαριές, δυνατές φιλίες.
Το ενδιαφέρον για τους εργαζοµένους δεν τελείωνε εκεί. Ολοι οι συνεργάτες του γνωρίζαµε πάρα πολύ καλά ότι σε περίπτωση µικρής και κυρίως µεγάλης τρικυµίας, η πόρτα του Αντώνη Λυµπέρη και της Ελενας δεν ήταν απλά ανοιχτή, αλλά ήταν το κλειδί για τη λύση των προβληµάτων, η πηγή όχι µόνο της ηθικής στήριξης αλλά και της πιο ουσιαστικής.
Ο ίδιος θα το αρνιόταν, όµως αυτό συνέβη: Κάποτε το παιδί ενός από τους συνεργάτες του – όχι από τους πιο στενούς – αντιµετώπισε ένα σοβαρότατο θέµα υγείας και χρειαζόταν να µεταβεί στο εξωτερικό για ιατρικούς λόγους, µε δυσβάστακτο οικονοµικό κόστος. Ο Αντώνης Λυµπέρης µαθαίνοντάς το λύγισε, αλλά η πρώτη του αντίδραση ήταν να κάνει ό,τι µπορούσε για να βοηθήσει την κατάσταση. «Προχώρα και εγώ είµαι εδώ» είπε στον πατέρα του παιδιού και πράγµατι και µε τη βοήθειά του το πρόβληµα λύθηκε, η τραγωδία απεφεύχθη, είχαµε ένα ακόµη happy end.
Μακάρι να ήταν αυτή η µόνη φορά που χρειάστηκε να παρέµβει ως από µηχανής θεός. Για πάρα πολλούς από τους εργαζοµένους του στάθηκε στο πλευρό τους σαν πατέρας.
Αλλά και στις στιγµές που αµφιβάλλαµε για την αξία µας και τις ικανότητές µας ήταν πάντα εκεί να µας ενθαρρύνει και να µας δώσει δύναµη.
Τώρα πρέπει να αντλήσουµε αυτή τη δύναµη από τις αναµνήσεις µας και να τον αποχαιρετήσουµε…
