Ωρα για μια θηλυκή Δημοκρατία

Οταν ήμουν πολύ μικρός αναρωτιόμουν γιατί ενώ στο σπίτι κουμάντο έκανε πάντα η μάνα μου δεν είχαμε ποτέ μια γυναίκα πρωθυπουργό ή έστω Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Παρατηρούσα τι συνέβαινε στα σπίτια των φίλων μου και η απορία μεγάλωνε: και εκεί δεν χωρούσε αμφιβολία ότι όλα στριφογύριζαν γύρω από τις διοικητικές (και τις άλλες…) ικανότητες της κυρίας του σπιτιού – ο πατέρας, ο κάθε πατέρας, είχε γνώμη για όλα τα υπόλοιπα (για το ποδόσφαιρο, τη δουλειά, την πολιτική κατάσταση κ.τ.λ.), όχι όμως και για την οικονομία του σπιτιού. Οι αποφάσεις που μετρούσαν πραγματικά ήταν όλες της μάνας. Την ίδια απορία με εμένα είχε και η γνωστή Μαφάλντα, η ηρωίδα του κόμικ του αργεντινού σκιτσογράφου που μάθαμε με το ψευδώνυμο Quino. Σε μία από τις αξέχαστες μικρές της ιστορίες η Μαφάλντα σκέφτεται πως μία φίλη της θα ήταν μια εξαιρετική κυβερνήτης γιατί έχει προσωπικότητα, άποψη και ωραίες ιδέες. Μετά κοντοστέκεται και τη φαντάζεται να διαβάζει απόρρητα έγραφα και να την παίρνει αμέσως τηλέφωνο για να τα συζητήσουν, γιατί από αυτή δεν έχει μυστικά. Και η εικόνα της ικανής προεδρίνας κάπου μέσα της χάνεται. Και κάπως έτσι είχε χαθεί και η δική μου ελπίδα να δω κάποτε μια γυναίκα σε υψηλό πολιτικό αξίωμα: μεγάλωσα σε μια εποχή που αυτό δεν έμοιαζε πιθανό γιατί τα στερεότυπα ήθελαν οι πρωθυπουργοί και οι Πρόεδροι να είναι βλοσυροί πολιτικάντηδες και ρήτορες λαοπλάνοι, ενώ η χώρα φώναζε πως έχει ανάγκη από μια καλή κυρία που να μπορεί με τον τρόπο της να βάλει τάξη.

Ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας δεν είναι τόσο σημαντικός. Από τον καιρό που ο Ανδρέας Παπανδρέου αποφάσισε να φτιάξει μια δημοκρατία στα μέτρα τού εκάστοτε πρωθυπουργού, ο Πρόεδρος έχασε πολλή από τη λάμψη του κι ας έκανε πάντα ό,τι μπορούσε για να τον αγαπάμε και να τον σεβόμαστε. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μού έδινε πάντα την εντύπωση πως προβάριζε τις σοβαρές εκφράσεις του για να μας ψαρώνει, όπως ο δάσκαλος τους μαθητές που τον σέβονταν. Ο Κωστής Στεφανόπουλος νόμιζες πως θα σε καλέσει να παίξετε σκάκι και να πιείτε έναν καφέ – δεν ήταν απλός, αλλά ήθελε τέτοιος να μοιάζει. Ο κ. Κάρολος Παπούλιας έμοιαζε με τον θείο που έχει πάντα να σου πει μια ιστορία για τον μπαμπά – αλλά δεν θα το κάνει ποτέ μπροστά του. Ο κ. Προκόπης Παυλόπουλος ήταν μάλλον ο πιο σοβαροφανής από όλους: παρέμεινε καθηγητής ακόμη και ως ΠτΔ και κάθε φορά που άκουγα ένα διάγγελμά του νόμιζα πως θα τελείωνε με τη φράση «και τώρα βγάλτε μια κόλλα χαρτί να γράψουμε διαγώνισμα». Σκληρός ή φιλικός, εστέτ ή άνθρωπος του λαού, χιουμορίστας ή αγέλαστος, απλός ή καθηγητής, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας ήταν κάθε φορά ο εκπρόσωπος ενός ανδρικού στερεοτύπου – όχι τυχαία από τον καιρό του κ. Χρήστου Σαρτζετάκη και μετά ο Πρόεδρος ήταν πάντα πολιτικός, γιατί οι πολιτικοί μετά τους ηθοποιούς είναι οι καλύτεροι ερμηνευτές ρόλων. Η νέα μας Πρόεδρος καταργεί αυτό το στερεότυπο άμεσα με την παρουσία της. Δεν είναι πολιτικός, δεν βγάζει λόγους, δεν έζησε ποτέ της με γελοία διλήμματα του τύπου «να βάλω ή να μη βάλω γραβάτα;» και ναι, έχει και σελίδα στο Facebook. Γιατί είναι μια γυναίκα του καιρού μας και πολύ χαίρομαι που θα διαλύσει την κλισαρισμένη εικόνα που είχαμε για τους Προέδρους, για τους ρόλους, για τους λόγους τους και για τις στημένες συμπεριφορές με τις οποίες μάς μεγάλωσαν. Και ελπίζω πραγματικά ως γυναίκα να φέρει όλη αυτή την ωραία αναστάτωση που οι γυναίκες προκαλούν σε όσους αμήχανα προσπαθούν να τις καταλάβουν.