Η µία µετά την άλλη οι µεγάλες σκηνές της όπερας ακύρωσαν τις παραστάσεις τους για να προστατεύσουν κοινό και καλλιτέχνες από τον κορωνοϊό. Ανάµεσά τους και η Μετροπόλιταν Οπερα της Νέας Υόρκης απογοήτευσε πολλούς όταν ανακοίνωσε πως αναβαλλόταν ο «Βέρθερος» του Μασνέ µε πρωταγωνιστές τη µεσόφωνο Τζόις Ντι Ντονάτο στον ρόλο της Σαρλότ και τον τενόρο Πιότρ Μπετσάλα στον ρόλο του Βέρθερου. Οµως η Ντι Ντονάτο είχε µια ιδέα: Μέσα από τους λογαριασµούς της στα µέσα κοινωνικής δικτύωσης, στα οποία είναι πολύ δραστήρια, προσκάλεσε τους φίλους της όπερας στο σαλόνι του νεοϋορκέζικου σπιτιού της, από όπου µαζί µε τον Μπετσάλα ερµήνευσαν σε live µετάδοση στο Facebook τα κυριότερα αποσπάσµατα της όπερας. Ηµουν κι εγώ εκεί. Δηλαδή παρακολούθησα τη «συναυλία» µέσα από το tablet µου, από το σπίτι µου. Επρόκειτο για µια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αλλά και βαθιά συγκινητική εµπειρία. Ενδιαφέρουσα γιατί ήταν κάτι που δεν είχα ξαναδεί ποτέ και που δεν είχα φανταστεί πως κάποτε θα έβλεπα: Δύο σταρ της όπερας φορώντας απλά, σχεδόν καθηµερινά ρούχα, να µου τραγουδούν από το σπίτι τους (σε εµένα, τον… έγκλειστο!) όπως θα τραγουδούσαν στην παρέα τους. Συγκινητική, για πολλούς λόγους. Γιατί µε την απόφασή τους να µας χαρίσουν δωρεάν το τραγούδι τους οι ακριβοπληρωµένοι αυτοί καλλιτέχνες επιβεβαίωναν τη γενναιοδωρία τους – η οποία τους χαρακτηρίζει, όπως γνωρίζουµε όσοι παρακολουθούµε την ανθρωπιστική δράση τους. Η συγκίνηση γινόταν ακόµη µεγαλύτερη όταν την ώρα που τους έβλεπες επί το έργον διάβαζες τα µηνύµατα που έστελνε ο κόσµος ο οποίος επίσης παρακολουθούσε. Μηνύµατα αγάπης από τις ΗΠΑ και την Ιαπωνία, από τη Βραζιλία και τη Νιγηρία, από την Αλάσκα και την Ελλάδα. Ανθρωποι από όλον τον πλανήτη «συναντιόµασταν» και ακούγαµε µαζί µουσική. Ηταν ένα υπέροχο διάλειµµα τρυφερότητας η «παράσταση» που έστησαν οι δύο τραγουδιστές µαζί µε τους µουσικούς που τους συνόδευσαν, τον πιανίστα Χάουαρντ Γουάτκινς και τον αρπιστή Εµανουέλ Σεϊσόν. Ηταν και µια επιβεβαίωση, µέσα σε αυτή τη δραµατική συγκυρία, πως η ζωή συνεχίζεται όσο υπάρχουν άνθρωποι µε διάθεση προσφοράς. Οι λυρικοί καλλιτέχνες µάς χάρισαν για λίγο το τραγούδι τους. Την ίδια στιγµή, οι γιατροί που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους, οι «ντελιβεράδες» µε τα µηχανάκια και τα ποδήλατα, οι µάγειροι που ετοιµάζουν τις παραγγελίες µας, οι ταµίες και οι υπάλληλοι των σουπερµάρκετ, οι δηµόσιοι υπάλληλοι που δεν έµειναν σπίτι, οι υπάλληλοι καθαριότητας, οι ρεπόρτερ, οι στρατιώτες στα σύνορα και οι αστυνοµικοί στους δρόµους, έκαναν (και κάποιοι εξακολουθούν να κάνουν) τη δύσκολη δουλειά, πιθανώς τη δυσκολότερη που έχουν κάνει µέχρι σήµερα. Ενα «ευχαριστώ» είναι λίγο για την προσφορά τους. Και για τη µουσική τους, στην περίπτωση των Ντι Ντονάτο και Μπετσάλα, η οποία δεν είναι πολυτέλεια. Είναι το χάδι που παρηγορεί τον φόβο µας και οµορφαίνει την γκρίζα (πόσο πιο γκρίζα πια;) καθηµερινότητά µας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
