Οικιακές σκηνές από το «Frozen»

Oταν παλιά η χρήση-κατάχρηση του καλοριφέρ µετέτρεπε τα σπίτια µας σε φούρνους, διαµαρτυρόµασταν. Oχι επειδή πληρώναμε περισσότερα, αλλά κυρίως επειδή σκάγαμε από τη ζέστη. Τέτοιες εποχές γέννησαν τη διαφήμιση «και ο παππούς με το φανελάκι», την οποία θα θυμούνται οι παλιότεροι. Το κεκτημένο της εξασφαλισμένης θέρμανσης υποχρέωνε πολλούς από εμάς να κυκλοφορούμε σαν τον παππού, με τα φανελάκια, ή να ανοίγουμε τις μπαλκονόπορτες ενώ το καλοριφέρ ήταν σε λειτουργία. Με το κεντρικό σύστημα θέρμανσης της πολυκατοικίας όπου ζω να παραμένει ανενεργό εδώ και χρόνια, έχω χιλιομετανιώσει όλα τα «θα σκάσω» που εκστόμισα κατά την αξιομνημόνευτη εποχή της απολεσθείσης οικιακής θαλπωρής. Δυσκολεύτηκα τις ημέρες με το έντονο κρύο γιατί, κακά τα ψέματα, ούτε το air condition ούτε το αερόθερμο ούτε οι σόμπες πετρελαίου, χαλαζία ή όποιου άλλου πολύτιμου ορυκτού είναι αρκετά για να ζεστάνουν ένα διαμέρισμα που κατασκευάστηκε για να ζεσταίνεται με το σύστημα του καυστήρα και των θαυμάσιων, συλλεκτικών σε περιπτώσεις σαν τη δική μου, καλοριφέρ με τις πολλές φέτες – πιο λαχταριστές και από φέτες τούρτας με σοκολάτα τζιαντούγια!

Εχουν γίνει αρκετές συζητήσεις ανάμεσα στους ενοικιαστές, με τους περισσότερους να δηλώνουν αδυναμία να πληρώσουν για πετρέλαιο. Τους πιστεύω. Κυρίως επειδή αρνούμαι να πιστέψω πως μπορεί κάποιος να προτιμά να κάνει τα λεφτά που θα έδινε για τη θέρμανση μασούρια, κρατώντας με αυτόν τον τρόπο τους υπόλοιπους σε καθεστώς ομηρείας, υποχρεώνοντάς τους να ζουν σκηνές από το «Frozen» μέσα στα σπίτια τους. Αυτό θα ήταν απάνθρωπο. Oπως θα ήταν απάνθρωπο, όσο και αν θέλω να λειτουργεί το καλοριφέρ, να το επιβάλλω σε εκείνους που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά. Να σημειωθεί, βεβαίως, πως θέλω θέρμανση όχι επειδή μου τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια αλλά επειδή αλλιώς κρυώνω. Και επειδή θεωρώ πως ένα ζεστό σπίτι δεν μπορεί να είναι θέμα συζήτησης, διαφωνιών και καβγάδων, δεν μπορεί να το διαπραγματεύεσαι, αλλά θα έπρεπε να είναι δεδομένο σε μια σύγχρονη κοινωνία. O,τι και να λέω, γύρω μου απόλυτο ψύχος, και στα σπίτια μας και στις σχέσεις μας με τους γείτονές μας. Oμως, το θέμα της θέρμανσης, όσο και αν πολλοί από εμάς το θεωρούμε λήξαν έχοντας πάρει απόφαση πως εφεξής θα ζούμε στην παγωμένη ντάτσα του δόκτορος Ζιβάγκο, παραμένει μείζον θέμα κοινωνικού πολιτισμού και δείκτης ανισότητας, παρακμής και εξαθλίωσης. Επομένως, κάτι πρέπει να γίνει. Να αλλάξουν οι κανονισμοί των πολυκατοικιών ώστε να υποχρεώνονται όλοι να δίνουν το κατιτίς τους, όπως αναγκάζονται να το δίνουν στη ΔΕΗ και στην ΕΥΔΑΠ για να μη μείνουν χωρίς ρεύμα και νερό; Να διευκολυνθούμε όλοι ώστε να αποκτήσουμε αυτόνομη θέρμανση; Να καταργηθεί ο χειμώνας; Δεν ξέρω τι, είναι απαράδεκτο όμως να ζούμε κρυώνοντας. Αυτό ούτε συνηθίζεται ούτε μας αξίζει!