Αν ποτέ η ανθρωπότητα ξεπεράσει το πρόβλημα με την πανδημία θα γίνει σαφές ότι ο μπαγαπόντης αυτός ιός που μεταλλάσσεται ύπουλα δεν εμφανίστηκε για να μας τιμωρήσει αλλά για να μας θυμίσει πολλά και ξεχασμένα. Κυρίως ότι η ζωή είναι ωραία όταν μοιράζεσαι με άλλους απολαύσεις και χαρές και όχι όταν την περνάς μόνος, κλεισμένος στο σπίτι από τις 6 το απόγευμα. Αυτονόητο; Δεν θα το έλεγα.
Οσο η ανθρωπότητα άφηνε πίσω της τις αναμνήσεις των μεγάλων πολέμων και της μεγάλης δυστυχίας, τους καιρούς δηλαδή που όλοι έπρεπε να επιβιώσουν και να δουλέψουν μαζί για το μέλλον, τόσο η πολυτέλεια άρχισε να ταυτίζεται με την ιδιωτική απόλαυση. Τα τελευταία χρόνια είχαμε σχεδόν συμφωνήσει πως όλα τα ωραία τα απολαμβάνεις αληθινά μόνος σου ή το πολύ με έναν στενό κύκλο ανθρώπων – φιλικό ή οικογενειακό. Μάθαμε να χαιρόμαστε με όσα μπορούσαμε να απολαύσουμε μακριά από όλους. Κάποτε οι άνθρωποι πήγαιναν εκδρομές όλοι μαζί, π.χ. γέμιζαν τουριστικά λεωφορεία για να γυρίσουν την Ελλάδα ως μέλη συλλόγων. Μετά αυτά αρχίσαμε να τα βλέπουμε σαν γραφικότητες που ταιριάζουν σε ΚΑΠΗ: εκδρομή, στο μυαλό μας, ήταν μόνο να τρέχεις με το αυτοκίνητό εκεί που μπορούσες να δοκιμάσεις τις αναρτήσεις του τζιπ. Κάποτε μια κρουαζιέρα, με συνεπιβάτες χιλιάδες αγνώστους, ήταν όνειρο ζωής για ένα ζευγάρι, ακόμα κι αν το κρουαζιερόπλοιο έκανε απλά τον γύρο του Αιγαίου: μετά όνειρο έγινε το «φουσκωτό», το «ιστιοπλοϊκό», το «σκάφος» – αυτό που αν έχεις λεφτά συνήθως το πληρώνεις για να το χαρείς με την παρέα, το πολύ καμιά δεκαριά ημέρες τον χρόνο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
