Οι Σταμπάλια της Βενετίας

Μια κατοικία που έγινε μουσείο αλλά παραμένει ένα σπίτι. Μια Βιβλιοθήκη ανοιχτή στο κοινό όταν οι άλλες τηρούν την αυστηρότητα του ωραρίου τους. Ενας μυστικός κήπος σχεδιασμένος από τον ιταλό αρχιτέκτονα Κάρλο Σκάρπα και μια ισόγεια διαμόρφωση που επιτρέπει στο κανάλι να μπαίνει δειλά μέσα από «πύλες» νερού κατά μήκος των τοίχων του βενετσιάνικου παλάτσο. Να προσθέσουμε βεβαίως ορισμένα αριστουργηματικά έργα του 16ου, του 17ου, του 18ου αιώνα από ζωγράφους όπως ο Tζιοβάνι Μπελίνι (1430-1516), o Ντομένικο Τιντορέτο (1560-1635), o Kαναλέτο (1697-1768), ο Πιέτρο Λόνγκι (1701-1785) ή ο Γκαμπριέλε Μπέλα (1730-1799), οι δύο τελευταίοι με πίνακες που αναπαριστούν σκηνές από τη ζωή της Βενετίας (ο τελευταίος με ένα ολόκληρο δωμάτιο με έργα να καλύπτουν απ’ άκρη σε άκρη τους τοίχους του).

Το Palazzo Querini Stampalia στη Σάντα Μαρία Φορμόζα στο Καστέλο της Βενετίας της οικογένειας Κουερίνι, που κάποτε είχε στην κατοχή της την Αστυπάλαια, είναι ένα από τα πιο σημαντικά και καλύτερα διατηρημένα παραδείγματα μουσείου-σπιτιού στην Ευρώπη, με τα αυθεντικά έπιπλα, τους πίνακες, τα ανάγλυφα, τις τοιχογραφίες να προκαλούν την έκπληξη σε κάθε δωμάτιό του, κυρίως επειδή απουσιάζει η εξεζήτηση που θα περίμενε κανείς από ένα κτίριο το οποίο χαρακτηρίζεται παλάτσο, αλλά και επειδή οι Ιταλοί ξέρουν πώς να φέρνουν το παρελθόν τους σε αρμονική αντιπαράθεση με το παρόν. Ηδη στα τέλη της δεκαετίας του ’50 o βενετσιάνος αρχιτέκτονας Κάρλο Σκάρπα αναλάμβανε την εμβληματική ανακαίνιση του ισογείου και του κήπου, δημιουργώντας την ελαφρύτερη γέφυρα που συνδέει το κτίριο με την πλατεία όπως και τη μικρή πολυεπίπεδη δεξαμενή από χαλκό και ένα μικρό κανάλι με δύο μικρούς «λαβυρίνθους» σμιλεμένους από αλάβαστρο και πέτρα. Ο συνεργάτης του Βαλεριάνο Πάστορ έκανε καίριες παρεμβάσεις μεταξύ 1982 και 1997 προκειμένου να βελτιωθεί η σύνδεση των χώρων, ενώ το 1994 ο Ελβετός αλλά σπουδαγμένος στη Βενετία Μάριο Μπότα αναλάμβανε την ανακαίνιση και αναδιοργάνωση χώρων του.