Δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφοι και τολμώ να υποθέσω ότι για ένα μεγάλο μέρος της νέας γενιάς των κινηματογραφόφιλων το παίξιμό τους μπορεί σήμερα να φανεί έως και ντεμοντέ. Είναι μάλλον βέβαιο ότι οι περισσότεροι νεαροί θεατές δεν τους γνωρίζουν καν – ακόμα κι αν τους ξέρουν ως ονόματα, είναι αμφίβολο αν έχουν δει ταινίες τους. Η τηλεόραση, κάποτε, ήταν καλό σχολείο. Εγώ, για παράδειγμα, υπήρξα τυχερός γιατί έμαθα ηθοποιούς όπως ο Τζέιμς Κάγκνεϊ, ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ, ο Εντουαρντ Τζ. Ρόμπινσον, ο Ρίτσαρντ Γουίντμαρκ και ο Ρόμπερτ Μίτσαμ παρακολουθώντας τις ταινίες τους στην – τότε αποκλειστικώς κρατική – τηλεόραση που λεγόταν ΕΡΤ και ΥΕΝΕΔ. Μετά ήρθαν τα ιδιωτικά κανάλια και ευτυχώς, για ένα μεγάλο διάστημα, το παλιό Χόλιγουντ το έβλεπες και εκεί. Σήμερα όμως όχι, εκτός από ειδικές περιπτώσεις, όπως τις ημέρες των Χριστουγέννων και του Πάσχα.
Αν τώρα πω «ωραίες εποχές», θα ακουστώ μάλλον σαν τον γραφικό γερογκρινιάρη που νοσταλγεί «τα παλιά τα χρόνια, τα καλά», γι’ αυτό και δεν θα το πω. Ολες οι εποχές έχουν τα καλά και τα κακά τους, όμως μιλώντας για «κακό» στην περίπτωση του Μπόγκαρτ, του Κάγκνεϊ, του Ρόμπινσον, του Γουίντμαρκ και του Μίτσαμ, στους οποίους το κείμενο αυτό είναι αφιερωμένο – έτσι, χωρίς συγκεκριμένη αφορμή -, το «κακό» όπως και το «καλό» ανήκαν σε μια τέχνη που οι άνθρωποι αυτοί χειρίζονταν με μαεστρία. Ηταν οι σκληροί άντρες της μεγάλης οθόνης, no bullshit tough guys με τα όλα τους. Mπορούσαν να γίνουν αδίστακτοι και κανείς δεν φάνηκε να έχει πρόβλημα όταν τους παρακολουθούσε επί το έργον. Ηταν «τυπάδες». Γνήσιοι, αυθεντικοί, αντράκια που δεν μάσαγαν – κάποιοι ούτε και στη ζωή τους – και έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της ιστορίας του Χόλιγουντ (και για να γίνω εγώ λίγο κακός, ποιος στ’ αλήθεια παίζει σήμερα πραγματικό ρόλο στην ιστορία της Μέκκας του κινηματογράφου;).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
