Στο μυθιστόρημα της Βιρτζίνια Γουλφ «Μέχρι τον φάρο», η εκδρομή που με λαχτάρα σχεδιάζει μια οικογένεια γίνεται αφορμή για ένα βαθιά συμβολικό σχόλιο πάνω στην πορεία των ανθρώπων προς την ενηλικίωση και την ωρίμαση – και στις αγωνίες και στους πόνους που προϋποθέτουν αυτές. Ο φάρος του τίτλου, το μικρό φως που καταφέρνει να διαπερνά και το πιο πηχτό σκοτάδι και να ξεχωρίζει λάμποντας ακόμα και μέσα στην πιο σφοδρή καταιγίδα, γίνεται το σύμβολο της ελπίδας, αλλά την ίδια στιγμή και του ανέφικτου, εκείνου που όσο και αν προσπαθήσουμε ποτέ δεν θα καταφέρουμε να το φτάσουμε. Η αλήθεια είναι πως οι φάροι ευνοούν τη μελαγχολία, ακόμα και τη (γλυκιά) θλίψη. Να φταίει η μοναξιά τους, εκεί, στο ύστατο σημείο της στεριάς, η οποία ξυπνάει συναισθήματα και προκαλεί σκέψεις που αφορούν τις δικές μας ζωές; Και που αγγίζουν ευαίσθητες πτυχές της ψυχοσύνθεσής μας; Να φταίει η ανασφάλεια και ο φόβος που μας δημιουργεί, ταυτόχρονα με τον θαυμασμό, η ενατένιση της δίχως τέλος θάλασσας που ξεκινάει από τα θεμέλιά τους για να συνεχιστεί πέρα από τα βάθη του ορίζοντα, γεμάτη μυστικά και απειλές; Να φταίνε τα ανατριχιαστικά κρωξίματα των γλάρων που φωλιάζουν στα βράχια γύρω τους, οι ιστορίες για τα ναυάγια και οι ακόμα πιο παλιές ιστορίες για τις ψυχές των ναυτικών και για τα στοιχειά των πελάγων και των ωκεανών; Οπως και αν έχει, μουσκεμένοι στα κύματα, οι φάροι εκτός από μελαγχολικοί παραμένουν και εξαιρετικά γοητευτικοί, έτσι όπως στέκονται εδώ και αιώνες στα πιο απόκρημνα σημεία των παραλίων και φωτίζουν με το παρήγορο φως τους τις νυχτερινές ρότες των πλοίων, θυμίζοντάς τους πως το λιμάνι είναι κοντά.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
