«(…) εκοίταξα τους τοίχους του σπιτιού όπου με εκρατούσαν κλεισμένην, εκοίταξα τα μακρά φορέματα της γυναικείας σκλαβίας και ενθυμήθηκα πως είμαι γυναίκα, και περιπλέον γυναίκα Ζακυνθία και αναστέναξα» γράφει η Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου. Η γεννημένη το 1801 από αριστοκρατική οικογένεια της Ζακύνθου συγγραφέας, η οποία σήμερα χαρακτηρίζεται ως η πρώτη ελληνίδα πεζογράφος, έδωσε αγώνα για να μορφωθεί όταν κάτι τέτοιο θεωρείτο από το περιβάλλον της εποχής όχι μόνο πολυτέλεια, αλλά σχεδόν διαστροφή. Παρά τις φιλοδοξίες και τις προσπάθειές της, τελικά ακολούθησε τη μοίρα που περίμενε όλες τις γυναίκες: παντρεύτηκε και έγινε μητέρα, για να πεθάνει όμως στις 9 Νοεμβρίου 1832, λίγο μετά τον τοκετό. Την «Αυτοβιογραφία» της εξέδωσε το 1881 ο γιος της Ελισαβέτιος, βοηθώντας με αυτόν τον τρόπο τη μητέρα που δεν γνώρισε να περάσει στην αιωνιότητα αποκτώντας περίοπτη θέση στον κατάλογο με τα ονόματα των γυναικών-πρωτοπόρων. Εκείνων που για να ακολουθήσουν τα όνειρά τους δεν δίστασαν σε εποχές δύσκολες να επαναστατήσουν και να συγκρουστούν με τις οικογένειές τους και με την κοινωνία ολόκληρη. Και εκείνων που τις ακολούθησαν και που ακόμα και στις μέρες μας έρχονται με τη δυναμική και δημιουργική παρουσία τους για να ανοίξουν νέους δρόμους στις γενιές που θα έρθουν.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
