Η Ζινέμπ Σεντίρα εμφανίζεται στην οθόνη του υπολογιστή σε ένα φόντο που είναι πολύ γνώριμο. Βρίσκεται στο σπίτι της στο Λονδίνο, συγκεκριμένα στο καθιστικό της, όμως η εξοικείωση που νιώθω με τον χώρο δεν είναι τυχαία. To συγκεκριμένο δωμάτιο, άλλωστε, δηλαδή η ρεπλίκα του, έχει μεταφερθεί στα Τζιαρντίνι, στο πλαίσιο της εφετινής Μπιενάλε, και συνιστά κομμάτι του έργου «Dreams Ηave Νo Τitles» με το οποίο εκπροσωπεί τη Γαλλία και δημιουργεί ουρές μπροστά από το περίπτερό της. Θεωρούνταν φαβορί για τον Χρυσό Λέοντα, τον οποίο απέσπασε τελικά το βρετανικό περίπτερο με τη Σόνια Μπόις, και η Σεντίρα έλαβε τελικά εύφημο μνεία για τη συμμετοχή της. Μπορείς να περιηγηθείς σε αυτό, να χαζέψεις τις αφίσες και τα βιβλία, γιατί ήταν ένα από τα σετ που σε υποδέχονται, αρχής γενομένης από ένα μπαρ όπου ένα ζευγάρι χορεύει ταγκό ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μια αναφορά στο σκηνικό της ταινίας «Le Βal» του Ετόρε Σκόλα, προτού δεις τον πυρήνα του έργου, ένα φιλμ με αποσπάσματα από ταινίες των δεκαετιών του ’60 και του ’70 από την Ιταλία, τη Γαλλία και την Αλγερία που αναδεικνύουν πτυχές του πολέμου της Αλγερίας (π.χ. «The Βattle of Algiers» του 1960 από τον Τζίλο Ποντεκόρβο, «Les Mains Libres» του 1964 από τον Ενιο Λορεντζίνι). Πρωταγωνιστεί και η ίδια σε αυτό, είναι η γυναίκα που κάνει το voice-over, χορεύει και τραγουδάει σαν να μην κοιτάει κανείς και σαν να μην υπάρχει αύριο, καθώς ξεδιπλώνει τις προσωπικές της αναμνήσεις όπως χτίζονταν παράλληλα και πλάι στα μεγάλα αφηγήματα της Ιστορίας.
Ας αρχίσουμε από το προφανές, η αλγερινής καταγωγής Ζινέμπ Σεντίρα έχει χιούμορ και ας είναι βαθιά πολιτικό το έργο της γενικότερα. Το ακούς και στην τραχιά φωνή της με το γρέζι, το ηχόχρωμα μιας πληθωρικής προσωπικότητας που ξέρει πώς να ζει με την οικογένεια και τους φίλους της, αν κρίνει κανείς και από τις σκηνές στη μικρού μήκους ταινία της (διαρκεί 24 λεπτά).
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
