«Σιγά τον πολυέλαιο!»: Λέγεται πως με αυτή την ιστορική φράση ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης προσπάθησε να επαναφέρει στην τάξη (και να προλάβει ένα πιθανό ατύχημα) τον φίλο του και συναγωνιστή του Δημήτριο Πλαπούτα. Ο οποίος χορεύοντας σε δεξίωση των βασιλέων Οθωνα και Αμαλίας ετοιμαζόταν κατά την προσφιλή τακτική του να βγάλει και να πετάξει ψηλά (προς το πολυτελές φωτιστικό που κρεμόταν από το ταβάνι) τα τσαρούχια του. Κατά μία άλλη εκδοχή το «Σιγά τον πολυέλαιο» συνδέεται με τη θρησκευτική παράδοση σύμφωνα με την οποία αφού ο καντηλανάφτης ανάψει τους πολυελαίους της εκκλησίας τούς κινεί χρησιμοποιώντας ένα μακρύ κοντάρι έτσι ώστε να σχηματίζεται νοητά στον αέρα το σημείο του σταυρού – και με κίνδυνο πάντα να προκληθούν ζημιές. Οποια βεβαίως και αν είναι η προέλευση της φράσης, ένα είναι σίγουρο: Οι πολυέλαιοι εκτός από την προφανή χρησιμότητά τους είναι και διακοσμητικά στοιχεία του αστικού περιβάλλοντος, τα οποία μπορούν να έχουν μεγάλη αισθητική και καλλιτεχνική αξία. Γι’ αυτό και εκτός από πηγές φωτός έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα επίδειξης πλούτου και δύναμης στα σαλόνια των βασιλέων και των ισχυρών του χρήματος, για να βρεθούν ακολούθως στα μουσεία, να γίνουν σημαντικά εκθέματα και τουριστικά αξιοθέατα. Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι οι περίφημοι πολυέλαιοι των Βερσαλλιών, από τους πιο ξεχωριστούς ανάμεσα στα υπερπολυτελή και πανάκριβα φωτιστικά-έργα τέχνης που παρουσιάζουμε σήμερα, σε ένα αφιέρωμα γεμάτο λάμψη.
Η «Ανθρώπινη κωμωδία»
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
