Ενα από τα πολλά που φαίνονται τον καιρό της πανδημίας είναι η παράξενη σχέση που υπάρχει ανάμεσα στον έλληνα πολίτη και στο κράτος. Μια σχέση εντελώς ακατάληπτη, πιστεύω, ειδικά από όσους δεν ζουν εδώ.
Ας τα πάρουμε με τη σειρά. Ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλά μετά την απόφαση της κυβέρνησης για επιβολή προστίμου σε όσους είναι πάνω από 60 χρόνων και αρνούνται να εμβολιαστούν: μπορώ όλα να τα καταλάβω. Κατανοώ όσους υπεραμύνονται του δικαιώματος κάποιου να μην εμβολιαστεί, όπως κατανοώ και όποιον ισχυρίζεται πως η κυβέρνηση άργησε πολύ να πάρει το σχετικό μέτρο. Ενα μόνο δεν καταλαβαίνω: το πώς είναι δυνατόν κάποιος να υιοθετεί και να διακινεί την άποψη πως η κυβέρνηση, αντί να προχωρήσει στην επιβολή προστίμου, έπρεπε, λέει, να δοκιμάσει να δώσει στους ανεμβολίαστους κάποιου είδους χρηματικό κίνητρο. Βρίσκω την άποψη αυτή εξωφρενική. Σχεδόν χυδαία για τα εκατομμύρια των ανθρώπων που εμβολιάστηκαν. Ομως, στη χώρα που ζούμε, είναι απολύτως λογική. Διότι εδώ υπάρχει ένα κράτος που συχνά επιβραβεύει όποιον σηκώνει μπαϊράκι. Και το ξέρουμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
