Δεκαεπτάχρονη Ελβετίδα σκάλισε τα αρχικά της σε τοίχο του Κολοσσαίου προκαλώντας διεθνή κατακραυγή.

Μερικές εβδοµάδες νωρίτερα, ένας ακόµα τουρίστας, αυτή τη φορά από τη Βουλγαρία, είχε σκαλίσει στους τοίχους του µνηµείου τα αρχικά του ονόµατός του και του ονόµατος της κοπέλας του. Του επιβλήθηκε πρόστιµο ύψους 18.000 ευρώ. Με επιστολή του προς τον δήµαρχο και τους κατοίκους της Ρώµης ζητούσε συγγνώµη από όλους όσοι «µε προσήλωση και θυσίες προστατεύουν την ανεκτίµητη ιστορική και πολιτιστική αξία του Κολοσσαίου» και εξηγούσε ότι δεν είχε καταλάβει(!) πως βρισκόταν στον πασίγνωστο αυτόν χώρο και µόνο στη συνέχεια πληροφορήθηκε πως επρόκειτο για αρχαίο µνηµείο.

Για να τριτώσει το κακό, πάντα στη Ρώµη: Προσφάτως γυναίκα µπήκε στη Φοντάνα Ντι Τρέβι για να γεµίσει µε νερό το παγουράκι της. Και όχι, δεν ήταν σκηνή από ταινία που γύριζε ένας νέος Φεντερίκο Φελίνι µε µια νέα Ανίτα Εκµπεργκ (βλ. «Ντόλτσε Βίτα»).

Παρακολουθώντας όλα αυτά τα ανατριχιαστικά περιστατικά µε πρωταγωνιστές ανθρώπους που δεν κατέχουν τα βασικά του savoir vivre των τουριστών, τους στοιχειώδεις τρόπους καλής κοινωνικής συµπεριφοράς, θυµήθηκα ένα περιστατικό που είχα ζήσει πριν από αρκετά χρόνια στη Σανγκάη. Βρέθηκα εκεί την περίοδο που ξεκινούσε τη λειτουργία του, στεγασµένο σε ένα κατακόκκινο, υπερσύγχρονο κτίριο, το China Art Museum. Μπήκα νωρίς το πρωί µαζί µε πλήθη Κινέζων που περίµεναν µπροστά στην πόρτα, οικογενειών µε µικρά παιδιά, ανδρών και γυναικών που µπορεί και να πήγαιναν για πρώτη φορά στη ζωή τους σε ένα τέτοιο µουσείο και που δεν ήξεραν πώς να συµπεριφερθούν. Δεν φαντάζεστε τι είδαν τα έκπληκτα µάτια µου! Γονείς να ανεβάζουν τα παιδιά τους πάνω σε αγάλµατα για να τα φωτογραφίσουν (ή να ανεβαίνουν και οι ίδιοι) µε κίνδυνο να τα σπάσουν, άλλους να χαϊδεύουν τους πίνακες και άλλους να ξύνουν µε τα νύχια τους τα χρώµατά τους σε µια προσπάθεια να ανακαλύψουν τι κρυβόταν από κάτω. Οι φύλακες έτρεχαν σαν παλαβοί, ήταν όµως αδύνατον να προφτάσουν και να επαναφέρουν στην τάξη όλους αυτούς τους παραβατικούς επισκέπτες.

Τότε είχα σκεφτεί πως επρόκειτο για κοινό απαίδευτο, το οποίο στα χρόνια που θα έρθουν, έπειτα από τις επισκέψεις του και σε άλλα µουσεία σε όλον τον κόσµο, αφού δει και διαβάσει, θα µάθει να συµπεριφέρεται όπως πρέπει.

Σήµερα βλέπω το ίδιο κοινό γύρω µου, παντού, και όχι δεν είναι Κινέζοι που τώρα ανακαλύπτουν τη Δύση, είναι Ευρωπαίοι, Αγγλοι, Γάλλοι, Ελληνες κ.λπ. Οι οποίοι µοιάζουν να έχουν ξεχάσει αυτά που ήξεραν, πολίτες µιας κοινωνίας που αντί να προχωράει µπροστά υποχωρεί µε θόρυβο προς τα πίσω. «Μπορείτε να φωτογραφίζετε τα έργα, αλλά δεν επιτρέπεται να φωτογραφίζεστε µαζί τους» έλεγε ευγενικά φύλακας ελληνικού µουσείου σε παρέα που επέµενε να χρησιµοποιεί το Δωδεκάθεο ως φόντο για τις χιουµοριστικές selfies της. «Ε, τότε πάµε να φύγουµε, τι κάνουµε εδώ;» σχολίασε µια από τις (αστοιχείωτες) κοπέλες. Λίγο µετά, στην έξοδο, έτερος επισκέπτης αντιδρούσε που δεν τον άφηναν να µπει µε τον φραπέ του στο χέρι. Νοµίζω πως ένα «Γιώργος + Ρούλα = Love for Ever» σκαλισµένο στο τελείωµα του χιτώνα του Ηνίοχου, στους Δελφούς, είναι ζήτηµα ηµερών. Εκτός αν προλάβουν τον ερωτευµένο Γιώργο οι φύλακες…