Την περασμένη Κυριακή, την επομένη της ανακοίνωσης του θανάτου της Κικής Δημουλά, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης γέμισαν από στίχους της. «Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί, θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε. Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος τίποτε δὲν θὰ λέει. Κοιτώντας θλιβερὰ τοὺς προηγούμενους θὰ κλαίει», διαβάζω δίπλα σε μια φωτογραφία της ποιήτριας.
«Περιμένω. Σὲ φουαγιὲ θεάτρου.Ὥσπου ν᾿ ἀρχίσει ἡ παράσταση βλέπω τί παίζεται πλαγίως ἐντὸς ἐνυδρείου ποὺ διασκεδάζει τὴν ἀναμονή», γράφει με έντονα γράμματα σε μια ανάρτησή του ένας άλλος από τους πολλούς διαδικτυακούς μου φίλους. Θα μπορούσα να κάνω copy paste τα post και να γεμίσω τη στήλη. Αν δεν κατέληγα στο συμπέρασμα πως οι πιο πολλοί από όσους διάλεξαν αυτόν τον τρόπο για να αποχαιρετήσουν την ποιήτρια μάλλον είχαν ακούσει κάτι για αυτή αλλά δεν τη γνώριζαν. Σίγουρα δεν γνώριζαν την ποίησή της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
