Η χρονιά ολοκληρώθηκε με τη χώρα να βρίσκεται σε καθεστώς lockdown, που lockdown δεν είναι. Δεν περάσαμε τις εφετινές γιορτές όπως τις προηγούμενες, αλλά δεν ήμασταν και κλεισμένοι στα σπίτια μας, όπως το Πάσχα. Μάλλον χρησιμοποιήσαμε τις γιορτές για να δώσουμε ένα άλλοθι στον εαυτό μας να συνεχίσουμε να ντριμπλάρουμε το lockdown, το οποίο το ζούμε ως τιμωρία που δεν αξίζουμε.
Το δεύτερο lockdown δεν είχε καμία σχέση με το πρώτο – συμβαίνει και με τις ταινίες και τα σίριαλ. Δεν χρησιμοποιώ τυχαία τον παραλληλισμό: και το lockdown έχει κάτι που μοιάζει με σενάριο. Το πρώτο το ζήσαμε περίπου ως πρωταγωνιστές – με έναν φόβο για το τι μέλλει γενέσθαι που τον μεγάλωναν οι εικόνες από την Ιταλία, την Ισπανία, την Αγγλία κυρίως. Το δεύτερο, αντιθέτως, το ζήσαμε ως θεατές, σαν να είναι κάτι που δεν μας αφορά και ιδιαίτερα αλλά εξελίσσεται κάπου αλλού και εμείς το παρακολουθούμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
