Η κόλαση από τον παράδεισο απέχει ελάχιστα. Κυριολεκτικά, πολλές φορές µοιάζει η απόσταση αυτή να είναι όσο µια κλωστή. Ειδικά όταν αυτή η περιγραφή αναφέρεται σε ανθρώπους, έχει µια ιδιαίτερη βαρύτητα και µας οδηγεί σε αναστοχασµό για τις πράξεις µας. Κυρίως τίθεται ένα µεγάλο ερώτηµα πολλές φορές, το οποίο συνδέεται µε αυτό που ονοµάζουµε ανθρωπιά. Πόσο εύκολο είναι στη σηµερινή εποχή να έχει κανείς υψηλό αίσθηµα ανθρωπιάς; Κι όµως, υπάρχουν περιπτώσεις συνανθρώπων µας που υπερβαίνουν τα όρια και κινούνται σαν Σαµαρείτες, βοηθώντας όχι απλά τους Ελληνες, αλλά και τους µετανάστες και πρόσφυγες.
Το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα είναι από αυτά που ορίζουν την ανθρωπιά και πολλές φορές ως κοινωνία τείνουμε να την ξεχάσουμε. Τα όσα συμβαίνουν στη Λέσβο είναι χαρακτηριστικά και αποτελούν ντροπή όχι μόνο για τη χώρα μας, αλλά και για την Ευρώπη, για το σύνολο του πολιτισμένου Δυτικού κόσμου. Και αυτόματα τίθεται το ερώτημα για το ποια είναι τα καθήκοντά μας απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους, και όπως λέει και ο καθηγητής της Φιλοσοφίας του Δικαίου στη Νομική Αθηνών Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου, στο εξαιρετικό βιβλίο του με τίτλο «Οι πρόσφυγες και τα καθήκοντά μας απέναντί τους» (εκδόσεις Πόλις), το προσφυγικό είναι δύσκολο πρόβλημα γιατί, αν και εμφανίζεται να αφορά τη σχέση μας με τους άλλους, θέτει κυρίως ζητήματα που αφορούν τη σχέση μας με τον εαυτό μας.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
