Ο άνθρωπος με πλησίασε με μια σπάνια συστολή. «Να σου δώσω μια κάρτα του γιου μου» μου είπε, και προτού προλάβω να τον ρωτήσω τι μαγαζί έχει, μου εξήγησε ότι κατεβαίνει ως υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος. Του ευχήθηκα ολόψυχα «καλή τύχη». Τις τελευταίες δεκαπέντε ημέρες πρέπει να έχω γνωρίσει τους περισσότερους υποψήφιους δημοτικούς συμβούλους που θυμάμαι στη ζωή μου. Οι ίδιοι (ή τα άτομα που δουλεύουν για τον μηχανισμό τους) μου δίνουν καρτούλες για να τους θυμηθώ. Στην εποχή των social media και των προκάτ sms, είναι πολλοί αυτοί που ποντάρουν στην προσωπική επαφή με τον ψηφοφόρο. Σου λένε με ποιον πολιτεύονται και το κάνουν χαμογελώντας. Δεν σου λένε ούτε γιατί πολιτεύονται, ούτε γιατί με τον συγκεκριμένο συνδυασμό: όλα αυτά μοιάζουν εκτός θέματος. Το θέμα είναι να τους θυμηθείς την ημέρα που θα ψηφίσεις.
Το Διαδίκτυο είναι γεμάτο από εξυπνάδες που έχουν να κάνουν με τους υποψηφίους – το πιο συνηθισμένο αστείο(;) είναι η δήλωση «εγώ δεν είμαι υποψήφιος». Ομως οι εκλογικές διαδικασίες, ό,τι και να λέγεται, δεν είναι ένα πανηγύρι του υποψηφίου, είναι μια διαδικασία που αφορά κυρίως τον ψηφοφόρο. Οι αυτοδιοικητικές εκλογές ίσως πολύ περισσότερο από οποιεσδήποτε άλλες. Κι ας μην το καταλαβαίνουμε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
