Στο «Τραγούδι του σκοταδιού» των Ινδιάνων της Βόρειας Αμερικής ο μέγας εξορκιστής καλεί τα μυστηριώδη πλάσματα που ζουν τη νύχτα στο δάσος να προστατεύσουν τον λαό του στο ταξίδι του προς την αυγή, προς το φως, λέγοντας: «Περιμένουμε στο σκοτάδι./ Ελάτε εσείς όλοι όσοι ακούτε/ βοηθήστε μας στο ταξίδι μας της νύχτας./ Τώρα δεν λάμπει κανένας ήλιος,/ τώρα δεν λάμπει κανένα αστέρι./ Ελάτε, δείξτε μας το μονοπάτι,/ η νύχτα φιλική δεν είναι/ σφαλνά τα ματόκλαδά της./ Το φεγγάρι μας ξέχασε,/ περιμένουμε στο σκοτάδι». Ξαφνικά το παλιό αυτό ποίημα μοιάζει επίκαιρο. Η μαύρη νύχτα που «φιλική δεν είναι» απειλεί πάλι να σκεπάσει τους αμερικανούς ιθαγενείς, οι οποίοι, σύμφωνα με δημοσιεύματα, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητοι στον κορωνοϊό λόγω του τρόπου ζωής τους σε περιοχές με προβλήματα ύδρευσης, δηλαδή με κακές συνθήκες υγιεινής. Ακόμα και σήμερα μεγάλο ποσοστό Ινδιάνων (ανθρώπων οι οποίοι δεν έχουν καμία σχέση με το κινηματογραφικό στερεότυπο του πολεμιστή που κάνει συλλογή από σκαλπ) εξακολουθεί να ζει μέσα στη φτώχεια και να μην έχει πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο πολλοί εξ αυτών υποφέρουν από σοβαρότατες καρδιακές παθήσεις, υπέρταση, διαβήτη και άσθμα, γεγονός που τους κάνει ακόμα πιο ευάλωτους κατά την περίοδο της πανδημίας.
Και δεν είναι αυτή η μοναδική πανδημία που εκλήθησαν να αντιμετωπίσουν οι φυλές των Ινδιάνων κατά τη μακρόχρονη, μαρτυρική ιστορία τους. Η επιδημία ευλογιάς που ξέσπασε τις μακρινές εποχές, οπότε οι Ευρωπαίοι ανακάλυπταν την Αμερική και τους κατοίκους της, άφησε πίσω της χιλιάδες νεκρούς, με την αρρώστια να γίνεται όπλο θανάτου και στα χέρια των νεοαφιχθέντων. Οι κατακτητές, προσφέροντας ως δώρα ρούχα και κουβέρτες μολυσμένα με τον ιό της ευλογιάς στους αρχηγούς των Ινδιάνων, κατάφεραν να μεταδώσουν το κακό σε όλες τις περιοχές όπου κατοικούσαν οι ανύποπτοι ιθαγενείς. Στόχος ήταν η ερήμωσή τους και ο επανεποικισμός τους. Ο άποικοι ήταν εξάλλου εκείνοι οι οποίοι έφεραν μαζί τους τις αρρώστιες που οδήγησαν στον θάνατο περισσότερο από το 80% του μέχρι τότε πληθυσμού. Αποδεκατισμένοι αλλά πολύ σκληροί για να πεθάνουν, οι αμερικανοί ιθαγενείς εξακολουθούν να τηρούν τις παραδόσεις τους και να τιμούν τις ψυχές των προγόνων τους, άλλοι ενταγμένοι στη σύγχρονη κοινωνία, άλλοι (και αυτοί είναι οι πιο ευάλωτοι ακόμα και σήμερα) επιμένοντας να ζουν με τρόπο παρόμοιο με εκείνο των προπαππούδων και των προγιαγιάδων τους, υπερήφανοι που είναι Νάβαχο, Απάτσι ή Τσερόκι, για να αναφέρουμε τρεις από τις γνωστότερες φυλές τους.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
