Κάθε φορά που φτάνει η δοκιμασία η οποία λέγεται πανελλήνιες εξετάσεις (ή όπως αλλιώς…) θυμάμαι τους καιρούς που εγώ και οι συνομήλικοί μου ταλαιπωρηθήκαμε από δαύτες: κυρίως θυμάμαι τις απίστευτες εκείνες συζητήσεις που είχαν να κάνουν με το μάθημα της Εκθεσης, γιατί μόνο όποιος σε αυτό έγραφε καλά είχε και πιθανότητες να πετύχει. Στα χρόνια τα δικά μου η ερώτηση «εσύ τι Εκθεση έδωσες;» (δηλαδή η ερώτηση «ποιο θέμα Εκθεσης σου ζήτησαν να αναπτύξεις όταν έδωσες Πανελλήνιες;») αποτελούσε την τρίτη δημοφιλέστερη συζήτηση με θέμα σχολικό (και νοσταλγικό…) μετά από εκείνες για την ωραία της τάξης (με την οποία όλοι ήταν ερωτευμένοι) και τις ιστορίες που είχαν να κάνουν με τις πενταήμερες εκδρομές, από τις οποίες οι εννέα στις δέκα ήταν ψεύτικες.
Θυμάμαι ότι κανείς δεν έλεγε ολόκληρο τον τίτλο του θέματος της Εκθεσης αλλά όλοι χρησιμοποιούσαμε κωδικές λέξεις που το περιέγραφαν εξαιρετικά. «Εγώ έδωσα τα «μάρμαρα του Μακρυγιάννη»». «Εγώ την «Αρωγή και την Ευδοκίμηση». «Εγώ το «εκπαιδευτικό σύστημα»». Ολα αυτά (κι άλλα πολλά ανάλογα) τα συζητούσαμε με τον ίδιο τρόπο που θυμόμασταν ιστορίες από την πρώτη ημέρα της κατάταξης στον στρατό. Πιο πολύ και από το τι είχαμε γράψει (μετά από δύο-τρία χρόνια δεν το θυμόταν άλλωστε κανείς…) θυμόμασταν τους βαθμούς. Και τον φόβο για το θέμα.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
