Οι διεθνείς οίκοι υποκλίνονται στην ελληνική φορεσιά

Η επίσκεψη, τον περασμένο Δεκέμβριο, της Μαρία Γκράτσια Κιούρι, καλλιτεχνικής διευθύντριας του οίκου μόδας Dior, και των συνεργατών της στην Καλαμάτα προκειμένου να θαυμάσει από κοντά τη Συλλογή Ελληνικών Ενδυμασιών «Βικτωρία Γ. Καρέλια», αλλά και στα Ανώγεια της Κρήτης, όπου υπάρχει σημαντική κλωστοϋφαντουργική παράδοση, έστρεψε τα φώτα της δημοσιότητας και το ενδιαφέρον του κόσμου της υψηλής ραπτικής στην Ελλάδα. Η Κιούρι, η οποία είναι η πρώτη γυναίκα που ηγείται του οίκου στην πολυετή ιστορία του, κατόπιν ειδικής άδειας που ζήτησε και έλαβε – λόγω COVID-19 -, για να μπορέσει να μεταβεί στους χώρους, επέλεξε να κάνει αυτό το ταξίδι στη χώρα μας προκειμένου να εμπνευστεί για τη δημιουργία μιας ειδικής συλλογής αφιερωμένης στην επέτειο των 200 χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση. Είναι δηλαδή από τις λίγες φορές που σχεδιαστής μόδας τέτοιου βεληνεκούς αποφασίζει να αφήσει για λίγο το δωδεκάθεο και το «Grecian Chic» και να επικεντρωθεί στις παραδοσιακές μας φορεσιές της εποχής του 1821. Αλλωστε, η πολύ πρόσφατη συλλογή της Ανοιξη-Καλοκαίρι 2020 ήταν εμπνευσμένη και πάλι από την Ελλάδα, και ειδικότερα από τις θεότητες της αρχαιότητας. Το διεθνούς φήμης brand ZEUS+ΔΙΟΝΕ δημιούργησε επίσης μία εκπληκτική σειρά ρούχων, σανδαλιών και αξεσουάρ εμπνευσμένων από το 1821 (τα κοσµήµατα που συνοδεύουν τα ρούχα είναι της διεθνούς φήµης σχεδιάστριας Ιλεάνας Μακρή, ενώ τα σανδάλια δηµιουργήθηκαν σε συνεργασία µε την Ancient Greek Sandals). Αυτή τη φορά οι αέρινοι, λιτοί χιτώνες έδωσαν τη θέση τους στις μεταξένιες φορεσιές των γυναικών από το Σουφλί, στις βυζαντινών και αναγεννησιακών επιρροών «φουστάνες» της Σκοπέλου, στο «σεγκούνι» των αγροτικών και κτηνοτροφικών πληθυσμών της Στερεάς Ελλάδας και στα περίτεχνα κεντήματα των γυναικών στα Ανώγεια, όπου πολλές εξ αυτών ακόμη χρησιμοποιούν τον αργαλειό.

Και φυσικά δεν είναι μόνο αυτά. Σε κάθε χωριό, πόλη ή νησί της Ελλάδας υπήρχαν διαφορετικές ενδυμασίες, οι οποίες ξεχώριζαν από το σχήμα τους, τα υφάσματα και τα διακοσμητικά υλικά από τα οποία ήταν φτιαγμένες, καθώς και από τα σχέδια και τα μοτίβα που ήταν κεντημένα επάνω τους. Σε πολλές περιπτώσεις όμως, οι διαφορές αυτές είναι τόσο μικρές και δυσδιάκριτες που υπάρχει μεγάλος αριθμός σωζόμενων φορεσιών των οποίων ο τόπος προέλευσης δεν μας είναι γνωστός. Εχοντας τις καταβολές της στο βυζαντινό ένδυμα, μετεξέλιξη του ρωμαϊκού, και με ανατολίτικες επιρροές, κυρίως από την Περσία, κάθε νεοελληνική φορεσιά δήλωνε την κοινωνική τάξη του ανθρώπου που τη φορούσε, το επάγγελμά του, την ιστορία του τόπου του. Ειδικά για τις γυναίκες υποδήλωνε και το αν ήταν παντρεμένες ή όχι, αν ήταν χήρες, νεόνυμφες ή αν είχαν κάνει παιδιά.