Οι αόρατες ιστορίες της Ανάφης

Στο πολύπαθο ταξίδι τους για την επιστροφή στην πατρίδα από την Κολχίδα, οι Αργοναύτες βρέθηκαν ναυαγοί σε ένα μαύρο πέλαγος. Το σκοτάδι ήταν βαθύ και απροσπέλαστο και ο ερεβώδης όγκος που ορθωνόταν μπροστά τους ήταν το δίχως άλλο ο Αδης που τους περίμενε με μια κάποια ανυπομονησία. Καθώς εκλιπαρούσαν τον θεό Απόλλωνα να τους σώσει την ύστατη αυτή στιγμή, εκείνος έριξε φως με τη μορφή κεραυνού και φανερώθηκε σε όλο του το μεγαλείο ένα νησί, απάγκιο για τους ταλαιπωρημένους ναυτικούς. Οπως περιγράφει λοιπόν ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στο βιβλίο του «Αργοναυτικά», αυτό το νησί το ονόμασαν Ανάφη (εκ του αναφαίνω, που σημαίνει γίνομαι αντιληπτός με την όραση). Αυτή η μικρή ιστορία από τη μυθολογία, γραμμένη ως μικρό συνοδευτικό κείμενο σε έναν χάρτη της Ανάφης, έδωσε το έναυσμα για να καταστεί ορατό αυτό το άσπιλο – σίγουρα σε σχέση με τη γειτονική και τουριστικότατη Σαντορίνη – νησί του Αιγαίου. Και αυτό γιατί στάθηκε η αφορμή για να το επιλέξουν οι συλλέκτες Πιερτζόρτζιο Πέπε και Ιορδάνης Κερενίδης, χωρίς να έχουν ιδιαίτερους δεσμούς με την Ανάφη, προκειμένου να πραγματοποιήσουν εκεί το «Phenomenon». Ενα εικαστικό πρότζεκτ που «σιγοβράζει» για δύο χρόνια και κορυφώνεται με ένα πρόγραμμα residency στο νησί. Ενα εικαστικό «φεστιβάλ» με έργα διακριτικά, οργανικά ενταγμένα στο τοπίο, ορισμένα από τα οποία παραμένουν στο νησί ως αρχαιολογικά απολιθώματα. «H Ανάφη είναι ένα πολύ μικρό και ήσυχο νησί, δεν μπορείς να διοργανώσεις μια «documenta». Τα έργα είναι σχεδόν αόρατα και λειτουργούν ως το «φως» που αποκαλύπτει κόσμους οι οποίοι είναι ξεχασμένοι. Η Ανάφη είναι ένα νησί κατάσπαρτο με αρχαιότητες αλλά και ένας παλιός τόπος εξορίας» εξηγεί στο BHMAgazino ο Πιερτζόρτζιο Πέπε.

Το «Phenomenon» ξεκίνησε το 2015 και έχει ως μόνιμη έμπνευση τις μελέτες και το αρχείο της Μάργκαρετ Κένα, της διεθνούς φήμης κοινωνικής ανθρωπολόγου η οποία βρέθηκε στο νησί τη δεκαετία του ’60 για να δουλέψει το διδακτορικό της και τελικά έζησε στην Ανάφη περισσότερο από τριάντα χρόνια. Εξάλλου, ο χαρακτήρας του είναι υβριδικός, από την άποψη ότι σε αυτό συμμετέχουν και θεωρητικοί τέχνης, επιμελητές και μουσικοί από διάφορα μέρη του κόσμου, οι οποίοι αναζητούν την ουσιαστική επαφή με τον τόπο και με τους ανθρώπους του.