Ηταν μια ποπ σταρ με τζαζ ψυχή, ένα τεράστιο ταλέντο που δεν μπόρεσε τελικά να αποφύγει την ένταξη στο κλαμπ των «καταραμένων» προικισμένων μουσικών, με μέλη του τον Τζίμι Χέντριξ, την Τζάνις Τζόπλιν, τον Τζιμ Μόρισον, τον Κερτ Κομπέιν, που όλοι τους άφησαν τον μάταιο τούτο κόσμο στα 27 τους. «Η ζωή σού μαθαίνει πώς να ζεις εφόσον ζήσεις αρκετά για να μάθεις» είχε πει πολύ σοφά ένας συντετριμμένος από την είδηση του θανάτου της Εϊμι Γουάινχαουζ Tόνι Μπένετ, ο θρυλικός και τελευταίος κρούνερ και ίνδαλμα της μουσικού-φαινομένου των 00s, με τον οποίο πρόλαβε να συνεργαστεί προτού πεθάνει από τις επιπλοκές υπερβολικής κατανάλωσης αλκοόλ.
Θα έχουμε πάντα τη μουσική της να μας συντροφεύει και να μας κάνει να αναρωτιόμαστε πόσα αριστουργηματικά άλμπουμ θα μπορούσε να μας είχε προσφέρει μετά τα «Frank» και «Back to Black», ενώ εκείνη ίσως και να νιώθει περηφάνια όπου κι αν βρίσκεται με όσα πρόλαβε να καταφέρει στη σύντομη ζωή της. Ισως γιατί, όσο ζούσε, μόνο για τη φήμη ή την υστεροφημία της δεν νοιαζόταν. «Δεν γράφω τραγούδια επειδή θέλω να ακουστεί η φωνή μου ή να γίνω διάσημη» δήλωνε το 2007, «γράφω τραγούδια για όλα όσα με δυσκολεύουν και πρέπει να τα ξεπεράσω αλλά και επειδή νιώθω ότι πρέπει να δημιουργήσω κάτι καλό από κάτι κακό». Πέρα όμως από τα υπέροχα τραγούδια της προκύπτουν και ορισμένες άλλες αφορμές για να τη θυμόμαστε.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
