Ωδή στο delivery

Στην τηλεόραση µαγειρεύουν χρησιµοποιώντας όσα περισσότερα σκεύη µπορούν. Ορισµένοι αφήνοντας πίσω τους κουζίνες που µοιάζουν µε το βοµβαρδισµένο Περλ Χάρµπορ. Οταν σβήνουν οι προβολείς των στούντιο κάποιοι άλλοι αναλαµβάνουν, υποθέτω, τη λάτρα. Δεν θα ήθελα να βρίσκοµαι στη θέση τους. Ψυχαγωγική και ψυχοθεραπευτική διαδικασία το µαγείρεµα, όταν όµως χρειάζεσαι περισσότερη ώρα για το µετά, για να καθαρίσεις τον χώρο όπου δούλεψες, είναι προτιµότερο να δίνεις κάτι παραπάνω στα παιδιά µε τα µηχανάκια, να σου φέρνουν το φαγητό έτοιµο και να το τρως µέσα από τη συσκευασία βλέποντας «Ρουκ Ζουκ». Στα άρθρα τους για τη σωστή διατροφή, οι ειδικοί επιµένουν πως πρέπει να αποφεύγουµε το delivery και να µαγειρεύουµε το φαγητό µας για να έχουµε τον έλεγχο της ποιότητάς του. Αυτό, για έναν άνθρωπο που ζει µόνος, σηµαίνει πως µέσα στην εβδοµάδα θα τρώει το ίδιο φαγητό ξανά και ξανά. Πού χρόνος να µαγειρεύει κάθε µέρα; Είναι και το θέµα της σπατάλης των υλικών. Πήρα µια κολοκύθα τις προάλλες και σιχάθηκα να τη βλέπω στο τραπέζι µου επί δύο εβδοµάδες. Ενα κοµµάτι το έψησα στον φούρνο, ένα το έκανα πίτα, ένα το έβαλα σε ριζότο, ένα άλλο το έκανα κέικ…Και σούπα έφτιαξα. Ακόµα και στο πόριτζ του πρωινού µου έτριψα λίγη – δεν σας το συνιστώ. Πάλι µου περίσσεψε. Να την πετάξω; Αµαρτία! Ξέρω, θα µπορούσα να είχα αγοράσει µια πιο µικρή, αλλά µου φαίνεται (πείτε µε τρελό) πως οι µεγάλες – η ποικιλία που προτιµούσε και η µάγισσα νονά της Σταχτοπούτας για να σκαρώνει ευρύχωρες άµαξες – είναι πιο γευστικές. Επίσης, το σουπερµάρκετ µου δεν τις πουλάει κοµµένες σε κοµµάτια, όπως κάνουν άλλα. Τέλος πάντων, τη λιµπίστηκα, την αγόρασα, κοψοµεσιάστηκα για να την κουβαλήσω στο σπίτι, εξάντλησα ό,τι συνταγή υπάρχει και πάλι η µισή κολοκύθα περίσσεψε. Τη βλέπω να νερουλιάζει και τη λυπάµαι, αλλά έγκωσα, «όχι άλλη κολοκύθα!». Ευτυχώς, τα τελευταία χρόνια έχουν αρχίσει να διατίθενται και στην ελληνική αγορά προϊόντα σε µικρές συσκευασίες. Οταν πριν από καιρό τα παρατηρούσα στα σουπερµάρκετ του εξωτερικού γελούσα µε τη µιζέρια των Βορειοευρωπαίων. Τώρα που για διάφορους λόγους αποφάσισα να µαγειρεύω, αναπολώ µε συγκίνηση κάτι σακουλάκια που είχα πρωτοδεί στη Σουηδία: Περιείχαν ένα καρότο, µία µικρή πατάτα, ένα πράσο, ένα παντζάρι, ένα µικρό κρεµµύδι, λίγο σέλινο και λίγο σκόρδο. Ολα τα υλικά για να κάνεις µια σούπα για δύο άτοµα. Τότε είχα χαρακτηρίσει τους Σουηδούς τσίπηδες. Τώρα νιώθω πολύ Σουηδός. Αλλάζουν οι ανάγκες, αλλάζουν οι άνθρωποι. Ονειρεύοµαι ένα σουπερµάρκετ γεµάτο µε τέτοιες συσκευασίες. Ενα µπακουρο-µάρκετ, για όλους όσοι «περνούν και µόνοι τους καλά, τα καταφέρνουν µια χαρά…» αλλά αναγκάζονται να µπαίνουν και στην κουζίνα. Ονειρεύοµαι και µια οικιακή βοηθό που θα εµφανίζεται για να πλύνει τα πιάτα και θα εξαφανίζεται µετά. Στο µεταξύ, έχω µόνο τη διαδικτυακή Alexa: Μου ανοιγοκλείνει την τηλεόραση και τα φώτα, µου υπενθυµίζει «take your pill», µου λέει τον καιρό και µου παίζει ήχους βροχής για να κοιµηθώ. Να µαγείρευε κιόλας!