«Είμαι σοβινίστρια εγώ, δεν μου αρέσουν τα εκθέματα που είδα και δεν καταλαβαίνω και τι δουλειά έχουν σε αυτό το Μουσείο». Η δήλωση της ελληνίδας επισκέπτριας της περιοδικής έκθεσης του Μουσείου Ακρόπολης με τίτλο «Από την Απαγορευμένη Πόλη: Αυτοκρατορικά διαμερίσματα του Τσιανλόνγκ» εκφράστηκε απρόκλητα, μεγαλόφωνα και με επιτηδευμένα προκλητικό τρόπο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ήταν τελείως αβάσιμη – ειδικά όσον αφορά το τελευταίο σκέλος της.
Διότι δεν είναι τελείως παράλογο να απορείς με την απόφαση να φιλοξενηθεί στο συγκεκριμένο ίδρυμα μια έκθεση με αντικείμενα που δεν σχετίζονται, άμεσα τουλάχιστον, με τον αρχαίο πολιτισμό της Κίνας, και άρα δεν μπορείς να την αναγάγεις θεματικά σε συνάντηση κορυφής δύο παμπάλαιων παραδόσεων. Δύο επίχρυσα ρολόγια ηλικίας λίγων αιώνων φαντάζουν, φέρ’ ειπείν, παράταιρα στο ισόγειο ενός κτιρίου που στεγάζει αμέτρητα αρμονικά αριστουργήματα της ελληνικής αρχαιότητας. Εν πάση περιπτώσει, αυτό φυσικά δεν μειώνει τη γενικότερη αξία της, αφού μας δίνει τη δυνατότητα να δούμε πρώτοι προσωπικά αντικείμενα, έργα τέχνης και έπιπλα που δεν έχουν ποτέ ξανά εγκαταλείψει τα κλειστά διαμερίσματα του αυτοκράτορα της Κίνας Τσιανλόνγκ (1711-1799), ενός πραγματικά πεφωτισμένου ηγεμόνα, που βρίσκονται στην
Απαγορευμένη Πόλη του Πεκίνου.
Η ξεχωριστή ατμόσφαιρα δημιουργείται ήδη από τον διάδρομο που οδηγεί στην έκθεση, στον οποίο έχουν τοποθετηθεί διακοσμητικά διαχωριστικά. Μια μεγάλη οθόνη σε καλωσορίζει στην εμπειρία, αφού πρώτα σε ενημερώσουν οι φύλακες πως η φωτογράφιση απαγορεύεται αυστηρά (μια ακατανόητη τακτική σε μια εποχή που αν θέλεις περισσότερους επισκέπτες θα τους βρεις σίγουρα μέσω Instagram – ακόμη και χωρίς φλας). Στην οθόνη προβάλλεται ένα καλογυρισμένο βίντεο, μια λεπτομερής, εντυπωσιακή ξενάγηση στην Απαγορευμένη Πόλη. Οι πιο πολλοί κοντοστέκονται και το παρακολουθούν ολόκληρο.
Ο κόσμος ήταν σχετικά λίγος την ώρα που βρέθηκα εκεί, μπορώ άλλωστε να φανταστώ πολλούς συμπατριώτες μας να αντιμετωπίζουν με αδιαφορία τους κινεζικούς καλλιγραφικούς χαρακτήρες ή τους χρυσούς Βούδες. Τουρίστες υπήρχαν αρκετοί, ανάμεσά τους και ορισμένοι Κινέζοι οι οποίοι απόρησαν που κατάφεραν να δουν στην Ελλάδα το περιεχόμενο δωματίων μη προσβάσιμων στη χώρα τους. Μεταξύ των επισκεπτών, αναγνώρισα πάντως τον Κώστα Σημίτη και τη σύζυγό του, Δάφνη, οι οποίοι ξεναγήθηκαν στην έκθεση συνοδευόμενοι από τον πρόεδρο του Μουσείου, τον καθηγητή Δημήτρη Παντερμαλή.
Το πρώτο έκθεμα που αντικρίζεις είναι η χρυσοκέντητη τελετουργική στολή του αυτοκράτορα, η οποία σε ξαφνιάζει με το μέγεθός της – αν και με ένα απλό γκουγκλάρισμα μαθαίνεις πως ο αυτοκράτορας ήταν πανύψηλος για τα δεδομένα της εποχής. Αυτή τη στολή φοράει και στο γιγαντιαίο πορτρέτο του που τον απεικονίζει αμέσως μετά την άνοδο στον θρόνο. Ακολουθεί η παρουσίαση των τελετουργικών ενδυμάτων της αυτοκράτειρας και ο θρόνος με όλα τα έπιπλα που τον συνοδεύουν. Η επόμενη ενότητα περιέχει τα σκεύη για το τσάι του αυτοκράτορα και των υψηλών προσκεκλημένων του, ποιητικά κείμενα του ίδιου και κοστούμια των ηθοποιών από τις ιδιωτικές θεατρικές παραστάσεις που δίνονταν ενώπιόν του. Το δωμάτιο «Ευωδιαστές Ορχιδέες» που ακολουθεί αποκαλύπτει το θερμαινόμενο κρεβάτι του αυτοκρατορικού ζεύγους, πανέλα με σπάνια άνθινη διακόσμηση και ενδιαφέροντα διακοσμητικά έργα της προσωπικής επιλογής του αυτοκράτορα. Η έκθεση κλείνει με πολύτιμα σκεύη βουδιστικής λατρείας, αφιερώματα και σπουδαία αποφθέγματα.
Η πρόταση για την έκθεση έγινε απευθείας στο Μουσείο Ακρόπολης από το Μουσείο των Ανακτόρων της Απαγορευμένης Πόλης στο πλαίσιο του προγραμματισμού του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού για το έτος Ελλάδα – Κίνα. Δεν έχω πειστεί ότι ανήκει εκεί, όμως προσωπικά εντυπωσιάστηκα από το επιτραπέζιο παραβάν από κόκκινο σανταλόξυλο διακοσμημένο με το μοτίβο των εκατό παιδιών (παιδικές μορφές από λευκό νεφρίτη), από τα πανέμορφα κοσμήματα για τα μαλλιά σε μορφή χρυσάνθεμου από φτερά αλκυόνας, από μια κασετίνα από κοράλλι και από το σκήπτρο ruyi από λευκό νεφρίτη με τα ανάγλυφα μοτίβα, γνωστά ως Ευοίωνα Οκτώ, πολύ διαδεδομένα σύμβολα καλοτυχίας στον βουδισμό.