Το Πάσχα είναι η κορύφωση της Εβδομάδας των Παθών του Κυρίου, αλλά συνήθως το ξεχνάμε. Για εμάς το Πάσχα είναι έξοδος, επιστροφή στο χωριό, μαγειρίτσα και σούβλες, σε μια κορνίζα ανοιξιάτικου τοπίου που συνήθως βοηθάει την καρδιά μας να πάρει αναπνοές. Κι ο Χριστός; Το Πάσχα τον βλέπουμε λιγότερο από όσο πρέπει. Παγιδευμένοι στις ανάγκες μας, δεν τον διακρίνουμε, γιατί κι αυτός μας αποφεύγει. Από τη στιγμή που μετατρέψαμε τα Πάθη του σε μια ακόμα ευκαιρία για πανηγύρι, γιατί να μας δείξει το πρόσωπό του; Και γιατί να μας υπενθυμίσει τη δύναμή της χάρης του; Ισως έπρεπε να αφήσουμε κατά μέρος τις εξόδους, τα κοκορέτσια, τα τσουγκρίσματα των αβγών, για να τον δούμε αυτόν τον Χριστό. Θυσιάζοντας εφέτος όσα το Πάσχα μάθαμε να αγαπάμε, τουλάχιστον τον βλέπουμε: φοράει μια μάσκα, είναι ντυμένος με μια παράξενη γαλάζια στολή, είναι γιατρός ή νοσηλευτής. Δεν βλέπουμε το πρόσωπό του, δεν ξέρουμε ποια ακριβώς είναι η ζωή του, δεν θα τον γνωρίζαμε αν περνούσε δίπλα μας – όπως ακριβώς και τον έναν και μοναδικό Χριστό. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχει. Και σε μια Μονάδα Εντατικής Θεραπείας παιδεύεται καθημερινά να κάνει το ίδιο θαύμα, δηλαδή να νικήσει τον θάνατο.
Εφέτος το Πάσχα δεν έχουμε σούβλες και δημοτικά τραγούδια, δεν έχουμε μποτιλιάρισα στα διόδια, δεν ακούμε βαρελότα, δεν θα παρακολουθήσουμε στο δελτίο ειδήσεων τα έθιμα στη Χίο και στην Καλαμάτα και κανείς ειδικός δεν θα μας μιλήσει για την επικινδυνότητά τους. Εφέτος το Πάσχα δεν πάμε στην εκκλησία ένα τέταρτο για να ακούσουμε το Χριστός Ανέστη, δεν πήραμε λαμπάδες με σούπερ ήρωες στα πιτσιρίκια, δεν ανταλλάσσουμε φιλιά και ευχές. Αλλά έχουμε μπροστά μας αυτό που δεν είχαμε όλα τα προηγούμενα Πάσχα, δηλαδή πολλούς μικρούς θαυματουργούς Χριστούς.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Έχετε ήδη συνδρομή;Μπορείτε να συνδεθείτε από εδω
Είσοδος
