Γιατί η Μπιγιονσέ έχει κυκλοφορήσει περισσότερα από 60 hits ενώ ο Snow έκανε χαμό στις αρχές των 90s με το «Informer» και μετά εξαφανίστηκε; Σε τι διαφέρουν ο διαχρονικός Ελτον Τζον με τους ξεχασμένους πια Los Del Rio («Macarena»); Την απάντηση σε αυτό το συναρπαστικό ερώτημα προσπάθησε να δώσει ο Τζάστιν Μπεργκ, βοηθός καθηγητής Οργανωσιακής Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, με τη μελέτη «One-Hit Wonders versus Hit Makers: Sustaining Success in Creative Industries». Ο νεαρός ακαδημαϊκός που έχει συνεργαστεί με μια πλειάδα οργανισμών από το Cirque du Soleil μέχρι την Google ανέλυσε με τη βοήθεια ειδικών αλγορίθμων περισσότερα από 3 εκατομμύρια τραγούδια (από σχεδόν 70.000 καλλιτέχνες) χρησιμοποιώντας ως βασικές συνισταμένες την ποικιλομορφία και τον καινοτόμο χαρακτήρα των καλλιτεχνικών αυτών έργων. Κατέληξε λοιπόν στο συμπέρασμα πως όσοι δημιουργοί είχαν κάπως πειραματιστεί αψηφώντας τις τάσεις της εκάστοτε εποχής προτού κάνουν την πρώτη τους επιτυχία είχαν περισσότερες πιθανότητες να επαναλάβουν το σουξέ τους και να χτίσουν μια μακροχρόνια καριέρα.
Ο Μπεργκ θεωρεί ότι η ανάλυση δεδομένων θα μπορούσε (συνδυαστικά με τον αστάθμητο παράγοντα που λέγεται ανθρώπινο ένστικτο) να βοηθήσει τις δισκογραφικές εταιρείες να επενδύσουν σε όσους έχουν πραγματικά πιθανότητες να αντέξουν στον χρόνο και όχι στα ονόματα που θα φέρουν μεν γρήγορο κέρδος αλλά θα σβήσουν σύντομα από τη μνήμη των ανά τον κόσμο μουσικόφιλων. Το ΒΗΜΑgazino μίλησε με τον Μπεργκ, η έρευνα του οποίου απασχόλησε γνωστά Μέσα του εξωτερικού, από το περιοδικό «The Atlantic» έως το Science News, για το αίνιγμα της διαχρονικότητας αλλά και για τις υπόλοιπες ασχολίες του. Οποιος επιθυμεί να κατεβάσει ολόκληρο το πολύ ενδιαφέρον paper μπορεί να το κάνει στην ηλεκτρονική διεύθυνση: https://journals.sagepub.com/doi/full/10.1177/ 00018392221083650.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
