Ο τολμηρός φακός της Ιμοτζεν Κάνινγκχαμ

Οι φωτογραφίες της είναι πανέμορφες, εντυπωσιακές, και η προσοχή που η ίδια δίνει στη λεπτομέρεια ανεπανάληπτη. Η Ιμοτζεν Κάνινγκχαμ (1883-1976) άρχισε να αντικρίζει τον κόσμο με τον φακό της στην αυγή του 20ού αιώνα και έκτοτε αποτέλεσε ατελείωτη έμπνευση για τις γενιές που ακολούθησαν με τα πορτρέτα της, τα τοπία, τις νεκρές φύσεις, τα γυμνά και την απαράμιλλη φεμινιστική προσέγγισή της. Aφορμή για να θυμηθούμε και να εντυπωσιαστούμε για άλλη μία φορά από το έργο της είναι το λεύκωμα «Imogen Cunningham: A Retrospective», έκδοση του Μουσείου J. Paul Getty, το οποίο κυκλοφόρησε πρόσφατα. Το ιδιαίτερα αξιοσημείωτο στην περίπτωση της Κάνινγκχαμ είναι ότι αποφάσισε να γίνει φωτογράφος την πρώτη δεκαετία του 20ού αιώνα, όταν δηλαδή η συγκεκριμένη επιλογή ήταν μια πολύ τολμηρή απόφαση για μια γυναίκα. «Στο συγκεκριμένο πεδίο την κυριαρχία την είχαν οι άνδρες, πολλοί από τους οποίους θεωρούσαν ότι οι δυσκολίες και οι φυσικές προκλήσεις της φωτογραφικής διαδικασίας δεν ήταν μέσα στις δυνατότητες των γυναικών» δήλωνε ο Τίμοθι Ποτς, ο διευθυντής του αμερικανικού μουσείου, με την αφορμή της κυκλοφορίας του βιβλίου.

Η Κάνινγκχαμ, ωστόσο, διέθετε ορισμένα εφόδια που θα τη βοηθούσαν να άρει αυτή τη βαθιά θεμελιωμένη εντύπωση. Ηταν έξυπνη, διέθετε αντίληψη και αποφασιστικότητα και τίποτε δεν μπορούσε να σταθεί εμπόδιο στον δρόμο της. Σπούδασε Χημεία στο Πανεπιστήμιο της Ουάσιγκτον στο Σιάτλ – μάλιστα ολοκλήρωσε τις σπουδές της σε τρία χρόνια – και σύντομα κέρδισε μια υποτροφία για να συνεχίσει τις σπουδές της στη Δρέσδη, στον τομέα της χημείας της φωτογραφίας. Η απόφαση, εξάλλου, για να ασχοληθεί με τη φωτογραφία θα μπορούσε να θεωρηθεί ειλημμένη από όταν αντίκρισε φωτογραφίες της Αμερικανίδας Γερτρούδης Κεζεμπίρ (1852-1934) και στα 18 της άρχισε να πειραματίζεται με το μέσο. Μετά από την Ευρώπη επέστρεψε στην Αμερική και συνεργάστηκε με τη φωτογράφο και φωτορεπόρτερ Ντοροθέα Λανγκ (1895-1965) και τον Εντουαρντ Γουέστον (1886-1958). Παρουσία αυτών των καλλιτεχνών εξερεύνησε νέες φωτογραφικές μεθόδους όπως τη διπλή έκθεση.