Δεν υπάρχει τίποτε που να μην έχει γραφτεί για αυτόν. Για τη μικρασιατική καταγωγή του, για τη βρετανική υπηκοότητα που κληρονόμησε από τον παριανό παππού του, τον Δημοσθένη, ο οποίος την απέκτησε λόγω της εργασίας του στους Βρετανικούς Σιδηροδρόμους της Σμύρνης, για τη γερμανίδα μητέρα του, από την πλευρά της οποίας συγγένευε (πρώτα ξαδέλφια) με τον πρώην ισχυρό άνδρα τής VW, τον Μπερντ Πισετσρίντερ.
Εγκαταλείποντας τη Σμύρνη το 1922, ο Αλέξανδρος Ισιγόνης κατευθύνθηκε, ως βρετανός πολίτης, στη Μάλτα με τους γονείς του, από όπου μετακόμισε στο Ηνωμένο Βασίλειο το 1923 όταν έχασε τον πατέρα του. Παρά την απέχθειά του για τα μαθηματικά – τα οποία χαρακτήριζε «εχθρό κάθε δημιουργικής σκέψης» – ολοκλήρωσε τις ακαδημαϊκές σπουδές του οι οποίες αποτέλεσαν το εφαλτήριο για να εργαστεί ως μηχανικός και σχεδιαστής οχημάτων αλλά και για να αποκτήσει μια χρήσιμη, κατά τον ίδιο, εμπειρία στους αγώνες αυτοκινήτου. Από τότε, από το 1930 έως τα τέλη της δεκαετίας του 1950, όταν παρουσίασε το Mini του (το οποίο θα ξεχωρίζει πάντοτε από την πεζοκεφαλαία γραφή του σε αντίθεση με το σύγχρονο MINI του ομίλου BMW), έκανε σχεδόν τα πάντα γύρω από τα αυτοκίνητα.
Χάρη μάλιστα στην ευρηματικότητά του χαρακτηρίστηκε από τους συναδέλφους του στην BMC (British Motor Corporation) ως «…ο άνθρωπος που μπορεί να χωρέσει 10 λίβρες σε μια τσάντα για 5». Αυτή τη «Less is More» λογική του αξιοποίησε η BMC όταν του ανέθεσε τη δημιουργία ενός μοντέλου-απάντηση στην πετρελαϊκή κρίση της εποχής. Τον Οκτώβριο του 1957, οκτώ μήνες μετά την πρώτη γραμμή που ο Ισιγόνης τράβηξε στο λευκό χαρτί, τα πρωτότυπα Mini πραγματοποιούσαν δοκιμές εξέλιξης στον δρόμο (στη γραμμή παραγωγής μπήκαν σχεδόν μία διετία αργότερα). Ο πανέξυπνος Σμυρνιός ήταν ουσιαστικά ο πρώτος που καθιέρωσε τον όρο «σχεδίαση από μέσα προς τα έξω», υλοποιώντας την ιδέα του που ήθελε τουλάχιστον το 80% του Mini να αφορά ευθέως τους επιβάτες και τις αποσκευές τους.
Ετσι, ένα απλό σχέδιο με τους τροχούς στις τέσσερις άκρες του αμαξώματος και την πρωτότυπη για την περίοδο εκείνη εγκάρσια τοποθέτηση του μοτέρ μπροστά εξελίχθηκε στο απόλυτο όχημα μιας εποχής, σε ποπ σύμβολο για τους θαυμαστές του, σε αγωνιστικό που κέρδισε στο Ράλι Μόντε Κάρλο το 1964, το 1965 και το 1967, σε πρωταγωνιστή κινηματογραφικών ταινιών όπως το «The Italian Job» του 1969, σε πηγή έμπνευσης για πολλούς άλλους που προσπάθησαν να επαναδιατυπώσουν την αρχική ιδέα στα δικά τους μέτρα – με πιο επιτυχημένη υλοποίηση αυτή του Renault Twingo το 1992.
Εως τον Οκτώβριο του 1988, όταν ο Αλέξανδρος Αρνόλδος Κωνσταντίνος Ισιγόνης έφυγε από τη ζωή, πρόλαβε να δει το δημιούργημά του να πουλάει περισσότερες από πέντε εκατομμύρια μονάδες με διάφορα ονόματα – Mini, Morris Mini Traveller, Austin Mini Countryman, Mini Van, Mini Moke, Mini Cooper, Mini Clubman, ακόμη και Mini Pick-up.
O ίδιος απέσπασε διάφορους επίζηλους τίτλους, με πιο σημαντικό εκείνον του «Sir» από τη βασίλισσα Ελισάβετ το 1969 ως αναγνώριση της μηχανολογικής του ευφυΐας. Το δε έργο του χαρακτηρίστηκε ως «…το διαχρονικά κορυφαίο επίτευγμα της βρετανικής αυτοκινητοβιομηχανίας». Ακριβώς αυτό για το οποίο θα ήθελε να τον θυμόμαστε.
