Τη μητέρα μου τη χάσαμε μία ημέρα προτού κλείσει τα 57 της. Πεντέμισι χρόνια κράτησε η μάχη της με τον καρκίνο των ωοθηκών και, από ό,τι διαπίστωσα αργότερα, ήταν από τις λίγες ασθενείς που άντεξαν τόσο πολύ. Ηταν πάντοτε πολύ συνεπής με τα check-up της, δεν τα ανέβαλλε ποτέ και μάλιστα τρεις μήνες προτού διαγνωστεί είχε περάσει από πλήρη γυναικολογικό έλεγχο. Ο γαστρεντερολόγος που την παρακολουθούσε, γιατί λόγω του πόνου στην κοιλιακή χώρα και την αίσθηση φουσκώματος θεωρούσε πάντα ότι είχε πρόβλημα με το στομάχι της, είχε διαγνώσει κολίτιδα. Επαιρνε φαρμακευτική αγωγή και όταν συνέχιζε να παραπονιέται για πόνους, η απάντηση ήταν ότι δεν είχε κάτι πιο δυνατό να της δώσει. Αργότερα, ένας άλλος γαστρεντερολόγος υποψιάστηκε τι συνέβαινε, της έκανε εισαγωγή σε νοσοκομείο για ενδελεχή έλεγχο και ανακάλυψε ότι ήταν ήδη στο στάδιο 3c, μία ανάσα από το 4ο.
Οι εν λόγω εξετάσεις έγιναν την Παρασκευή, η διάγνωση-ανακοίνωση τη Δευτέρα, Τετάρτη πετούσαμε για ΗΠΑ – οι γονείς μου ήταν μετανάστες πρώτης γενιάς, γνωρίστηκαν, παντρεύτηκαν και απέκτησαν τις δύο κόρες τους στη Νέα Υόρκη. Δεν υπήρχε καθόλου χρόνος για χάσιμο, έπρεπε να χειρουργηθεί άμεσα. Για να γίνει αντιληπτό το πόσο ραγδαία εξελισσόταν η ασθένεια, ένας καρκινικός δείκτης της, ο CA-125 που στα φυσιολογικά του όρια έφτανε μέχρι το 35, στη μητέρα μου ήταν 1.077 όσο ήμασταν στην Ελλάδα και μόλις φτάσαμε μπροστά στον αμερικανό γιατρό, μία εβδομάδα αργότερα, 2.044.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
