Ο σεβασμός και ο θαυμασμός

Από τη μέρα που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κέρδισε το δαχτυλίδι του ΝΒΑ με τους Μπακς η ερώτηση πουακούγεται συνεχώς είναι «τι θα ήταν για εσάς ο Αντετοκούνμπο αν δεν ήταν πάνω από δύο μέτρα και δεν έπαιζε μπάσκετ;». Οποιος κάνει την ερώτηση, προσθέτει και τις περιπέτειες του νόμου περί ιθαγένειας, στα «ράβε-ξήλωνε» του οποίου έχουν πρωταγωνιστήσει όχι μόνο η Βουλή και τα κόμματα εξουσίας, αλλά και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που ένα τουλάχιστον τέτοιο τον απέρριψε (μιλώντας για «δίκαιο του αίματος» και όχι για «δίκαιο του εδάφους»), και καταλήγει σε ένα ωραίο συμπέρασμα: παραμένουμε λέει ως κοινωνία ρατσιστική και είμαστε ως Νεοέλληνες ανίκανοι να αναγνωρίσουμε ότι τα παιδιά των μεταναστών μπορούν να προσφέρουν πολλά στη χώρα μας, την οποία άλλωστε αγαπούν ως πατρίδα τους. Και είμαστε ως εκ τούτου και υποκριτές γιατί χαιρόμαστε για τις επιτυχίες του Γιάννη. Μάλιστα.

Δεν έχω καμία απολύτως διάθεση να διαφωνήσω με το σκεπτικό της ανάλυσης και το τελικό συμπέρασμα. Μόνο που είναι άδικο και για την ελληνική κοινωνία στο σύνολό της και είναι και άδικο για τον ίδιο τον Αντετοκούνμπο. Η ελληνική κοινωνία προφανώς και δεν είναι ούτε όσοι χάρηκαν κάποτε με κάποιο τουίτ του Αδωνη Γεωργιάδη, στο οποίο φαίνεται ότι αυτός κορόιδευε πριν χρόνια το γεγονός ότι στους Αντετοκούνμπο δόθηκαν διαβατήρια, ούτε αυτοί που διασκέδασαν με κάποια τοποθέτηση του Θανάση Πλεύρη, με την οποία ο σημερινός βουλευτής σάρκαζε την κακή εμφάνιση του Γιάννη σε ένα ματς της Εθνικής. Η ελληνική κοινωνία δεν είναι ούτε καν οι ψηφοφόροι όλων αυτών, όπως φυσικά δεν είναι και όσοι είχαν ψηφίσει τη Χρυσή Αυγή και χαίρονταν γιατί ο πάλαι ποτέ ηγέτης της εγκληματικής οργάνωσης Νίκος Μιχαλολιάκος αποκαλούσε τους Αντετοκούνμπο «πιθήκους». Η ελληνική κοινωνία είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο και προφανώς πριν της αποδώσουμε κατηγορίες για ρατσισμό ή υποκρισία οφείλουμε να τη μελετήσουμε καλύτερα. Μπορεί να είναι χειρότερη από αυτό που πιστεύουμε – δεν το αποκλείω. Απλά βρίσκω πάντα γελοίο να μιλάμε εκ μέρους της ή και να την κατηγορούμε, τσουβαλιάζοντας τους πάντες και τα πάντα στο ίδιο σακί. Δεν είναι ό,τι καλύτερο και σίγουρα το σακί δεν μας χωράει όλους.