«Ως μαύρος Αμερικανός αισθάνομαι ότι η πρώτη και κύρια υποχρέωσή μου είναι απέναντι στα 22 εκατομμύρια των μαύρων Αμερικανών που υφίστανται τις ίδιες προσβολές με εμένα εξαιτίας του χρώματός τους. Δεν πιστεύω ότι το προσωπικό μου πρόβλημα θα λυθεί αν δεν λυθεί και για τα 22 εκατομμύρια από εμάς». Σαφής και απέριττη, η παραπάνω τοποθέτηση συμπυκνώνει τον ουσιαστικό πυρήνα του μηνύματος του Μάλκολμ Χ: την απαίτηση σεβασμού σε μια κοινωνία θεσμικού ρατσισμού – και τη συλλογική διεκδίκησή της. Είναι αλήθεια ότι ο χαρισματικός κήρυκας του λεγόμενου «Εθνους του Ισλάμ» που μεσουράνησε στις αρχές της δεκαετίας του ’60 για να έρθει έπειτα σε ρήξη με το κίνημα και να δολοφονηθεί στις 21 Φεβρουαρίου 1965, χρησιμοποιούσε συχνά πολύ πιο αμφιλεγόμενες διατυπώσεις: δεν έκρυβε ότι θεωρούσε τη βία αναπόφευκτη («μια ζωή για μια ζωή»), μιλούσε απαξιωτικά για τους λευκούς και, κυρίως, προπαγάνδιζε την αποστασιοποίηση τον μαύρων έως το σημείο της ίδρυσης μιας χωριστής κρατικής οντότητας. Ωστόσο, προς το τέλος της ζωής του, αποχωρώντας από την οργάνωση του Ελάιτζα Μουχάμαντ, είχε απομακρύνει τα φυλετικά στοιχεία από τον λόγο του, εγκαινιάζοντας μια πιο πραγματιστική πολιτική προσέγγιση που ο θάνατός του άφησε ανολοκλήρωτη. Η νέα μεγάλη βιογραφία του βραβευμένου με Πούλιτζερ δημοσιογράφου Λες Πέιν, καρπός έρευνας τριών δεκαετιών, που εκδόθηκε στις Ηνωμένες Πολιτείες στις 20 Οκτωβρίου με τον τίτλο «The Dead Are Arising. The Life of Malcolm X» (εκδ. Liveright) σκιαγραφεί ένα ρεαλιστικό πορτρέτο του μαύρου ηγέτη, φωτίζοντας παράλληλα και τις περιστάσεις της εκτέλεσής του.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
