Ο Πίτερ Ντόιγκ στο Ορσέ

To όνομά του και μόνο αρκεί για να συνδεθεί με τις εκθέσεις που θα γίνουν οι πιο δημοφιλείς σε μια πόλη. Πόσo μάλλον όταν η δουλειά του θεωρούμενου ως ενός από τους μεγαλύτερους ζωγράφους της εποχής μας βρίσκεται κοντά ή δίπλα σε έργα των αδιαμφισβήτητα μεγάλων της τέχνης. Συνέβη πέρυσι στο Λονδίνο με τη διοργάνωση της έκθεσης «The Morgan Stanley Exhibition: Peter Doig» στην Courtauld Gallery, όταν η δουλειά του βρέθηκε δίπλα σε αριστουργήματα των Βαν Γκογκ, Μανέ και Γκoγκέν και έφτασε να γίνει talk of the town, το καλλιτεχνικό γεγονός για το οποίο μιλούσαν όλοι. Εχει ήδη αρχίσει να συμβαίνει και στο Παρίσι, όπου στην έκθεση με τίτλο «Reflets du siècle / Reflections of the century» στο Μουσείο Ορσέ ο σκωτσέζος ζωγράφος ξαναπιάνει το νήμα της δημιουργικής αντιπαράθεσης με τους σπουδαίους ζωγράφους του 19oυ αιώνα, μάλιστα αυτή τη φορά με ακόμα μεγαλύτερη φιλοδοξία. Θες επειδή έχει πλέον την εμπειρία, θες διότι το Ορσέ είναι ένα μουσείο το οποίο αγαπά ιδιαίτερα να επισκέπτεται, η πρόσκληση του προέδρου του, Κριστόφ Λεριμπό, πρέπει να ήχησε πολύ χαρμόσυνα στα αφτιά του 64χρονου ζωγράφου. Ιδίως επειδή στο δημιουργικό «παρών» που θα δώσει στην Πόλη του Φωτός ύστερα από δεκαπέντε χρόνια θα στήσει όχι μία, αλλά δύο συμπληρωματικές εκθέσεις μέσα στον πρώην σιδηροδρομικό σταθμό των αρχών του 20ού αιώνα. Αφενός έργα δικά του, φιλοτεχνημένα στη διάρκεια της μακράς παραμονής του στη Δημοκρατία του Τρινιντάντ και Τομπάγκο (2002-2021), πίνακες που είναι δανεισμοί από μουσεία, όπως και πίνακες που ο ίδιος ο καλλιτέχνης αρνείται να πουλήσει. Ονειρικές, απόκοσμες όσο και αινιγματικές συνθέσεις, όπως το «Night Studio (Studiofilm & Racquet Club)» (2015), μια αυτοπροσωπογραφία του μέσα στο εργαστήριό του στη νησιωτική χώρα του Νοτίου Ειρηνικού, όπου, όπως δηλώνει χαρακτηριστικά και ο τίτλος, δούλευε κυρίως τα βράδια, ή το «House of Music (Soca Βoat)» (2023) με τους μαύρους μουσικούς με τα λευκά κοστούμια πιερότων μέσα σε ένα καράβι προς άγνωστο προορισμό. Οπως και το «Two Trees» (2017) με τις μορφές των τριών νεαρών να επιδίδονται σε κάποια απροσδιόριστη σκοτεινή πράξη και τον έναν από αυτούς να βιντεοσκοπεί τα τεκταινόμενα, μια ζωγραφική αναπαράσταση που θυμίζει τον τρόπο με τον οποίο οι ζωγράφοι του 16ου αιώνα απεικόνιζαν ανθρώπους στο φόντο να επιδίδονται σε φαινομενικά άσκοπες εργασίες.