Στις 6 Ιουλίου του 1972, αν πιστέψει κανείς τον κριτικό και πρώην διευθυντή του περιοδικού «Mojo», Πολ Τρίνκα, άλλαξε η Iστορία της σύγχρονης μουσικής και ταυτόχρονα η πορεία μιας γενιάς εφήβων, όταν η βραδινή εβδομαδιαία εκπομπή του BBC «Top of the Pops», με κοινό 15 εκατομμυρίων θεατών από όλες τις ηλικίες, φιλοξένησε το νούμερο 41 του τότε τρέχοντος chart. Σήμερα, η εμφάνιση ενός λιπόσαρκου σε βαθμό ανορεξίας Ντέιβιντ Μπόουι με βαμμένα κόκκινα μαλλιά και πολύχρωμο σύνολο να τραγουδά το «Starman» ενώπιον μιας ομάδας νέων που λικνίζονται ελαφρά στον ρυθμό, ελάχιστη εντύπωση θα προξενούσε. Εκείνη την εποχή οι υπαινικτικοί στίχοι για έναν εξωγήινο πρόθυμο να κηρύξει στα παιδιά την ελευθερία του boogie και η τηλεοπτική εικόνα του χεριού του τραγουδιστή περασμένου γύρω από τον λαιμό του κιθαρίστα Μικ Ρόνσον διαλαλούσαν μια ελευθεριότητα που μπορεί να γινόταν ανεκτή σιωπηρά, αλλά όχι και αποδεκτή σε ζωντανή μετάδοση. Σύμφωνα με όσα γράφει ο Τρίνκα στο «Starman: David Bowie – The Definitive Biography» οι γονείς αποκήρυξαν τη σκηνή (υλοποιώντας τον προφητικό στίχο «μην το πεις στον μπαμπά σου / γιατί θα μας κλειδώσει μέσα τρομαγμένος»), ενώ οι γόνοι τους αποθέωσαν τον Μπόουι στον ανδρόγυνο χαρακτήρα του Ζίγκι Στάρνταστ που υποδυόταν στις συναυλίες του θέτοντας τον θεμέλιο λίθο ενός από τους μεγαλύτερους μύθους του ροκ – ενός θρύλου με 27 studio albums και πωλήσεις 140 εκατομμυρίων. Τότε, αλλά και αργότερα, η πανσεξουαλικότητα του Μπόουι επικράτησε της εγκεφαλικότητάς του, το φαίνεσθαι υπερνίκησε το είναι. Και αυτό γιατί, όπως εξηγεί ο πρώην αρθρογράφος του περιοδικού «Time Out» Τζον Ο’Κόνελ στο «Bowie’s Books» (εκδ. Bloomsbury) που κυκλοφόρησε στις 14 Νοεμβρίου, όλοι στάθηκαν στην ερωτική διάσταση του Ζίγκι, όχι στην καταγωγή του από το «Κουρδιστό πορτοκάλι», ενώ ελάχιστοι γνώριζαν την εμμονική σχέση του βρετανού καλλιτέχνη με την ανάγνωση.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
