«Υπάρχει μόνο μία διαφορά ανάμεσα σε έναν τρελό άνθρωπο και εμένα. Ο τρελός πιστεύει ότι είναι σώφρων. Εγώ το γνωρίζω ότι είμαι τρελός». Αρκεί μόνο μια φωτογραφία του Σαλβαντόρ Νταλί (1904-1989) για να αμφισβητήσει κανείς την περίφημη ρήση του. Αφενός γιατί ακόμα και η διαγνωσμένη ψυχική διαταραχή δεν εκδηλώνεται πάντα με δυο γουρλωμένα μάτια που κοιτάζουν τον κόσμο έτοιμα να τον καταβροχθίσουν. Αφετέρου γιατί – όπως μαρτυρεί μια έκθεση στο Μουσείο Νταλί στο Σεντ Πίτερσμπεργκ της Φλόριντα (ναι, υπάρχει Αγία Πετρούπολη και στις ΗΠΑ) – ο σουρεαλιστικότερος των σουρεαλιστών ζωγράφων, αν μη τι άλλο όσον αφορά και τον τρόπο ζωής του, είχε και στιγμές που ήταν απόλυτα «φυσιολογικός» όπως όλοι οι κοινοί θνητοί που δεν είχαν το σπάνιο ταλέντο του και την αυθεντική «τρέλα» του. Στην έκθεση «At Home with Dalí», η οποία εγκαινιάστηκε πρόσφατα και υποδέχεται το κοινό επ’ αόριστον, βλέπουμε έναν άλλον Νταλί, ήρεμο, εντελώς συγκροτημένο, σε απλές καθημερινές στιγμές της ζωής του στο ψαροχώρι Πορτ Λιγκάτ στην ακρογραμμή της Κόστα Μπράβα. Ως επί το πλείστον μαζί με τη σύζυγό του, Γκαλά, η οποία κι εκείνη με τη σειρά της δεν θυμίζει σε τίποτα τη γυναίκα που αγαπούσε να διοργανώνει μαζί του μεγαλοπρεπή και εκκεντρικά πάρτι στα οποία η θεματική αν και πάντα διαφορετική ήταν μονίμως προσανατολισμένη στην απύθμενη και ως εκ τούτου θρυλική υπερβολή.
Γιατί ως γνωστόν το όνομά τους έγινε συνώνυμο με τα εξωτικά και εξωπραγματικά σουαρέ στο σπίτι τους σε αυτή τη γωνιά της Ισπανίας όπου οι συγκεντρώσεις αποκτούσαν τη χροιά του μύθου και η ατμόσφαιρά τους έφτανε να αποτυπωθεί στους ίδιους τους πίνακες του Νταλί. Εξάλλου οι καλεσμένοι όπως και οι οικοδεσπότες φορούσαν πληθωρικά, θεατράλε κοστούμια ενώ ζώα (άγρια ζώα) περιφέρονταν ανάμεσά τους, ενδεχομένως λίγο σαστισμένα μέσα στο σπίτι της απόλυτης εξτραβαγκάνζας. Η Γκαλά λοιπόν, η οποία σε μια τέτοια γιορτή είχε περάσει το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι καλυμμένο με βελούδο με την κεφαλή από μια στολή αλόγου να πλαισιώνει το όμορφο κεφάλι της καθώς γκαρσόνια της σέρβιραν φαγητό σε μια χρυσή… παντόφλα – σημειωτέον στο πλαίσιο μιας φιλανθρωπικής εκδήλωσης αφιερωμένης σε πρόσφυγες -, παρουσιάζεται και εκείνη με τη σειρά της σε μια πολύ συνηθισμένη ανθρώπινη στιγμή: την ενατένιση ενός όμορφου τοπίου δίχως να κοιτάζει τον φωτογραφικό φακό προσπαθώντας να τον εντυπωσιάσει με την προσωπικότητά της.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
