Ο νέος κόσμος

Το έξυπνο ρολόι που φοράω στο αριστερό µου χέρι µπορεί να παρακολουθεί, σε συνεργασία µε το έξυπνο κινητό µου, τα πάντα: Να καταγράφει τον κύκλο του ύπνου µου, να µετράει τους χτύπους της καρδιάς µου, να ελέγχει την αναπνοή µου, να µου υπενθυµίζει να σηκώνοµαι από το γραφείο για να µην πιαστώ κ.λπ. Η αλήθεια είναι πως προ έξυπνου ρολογιού ξεχνούσα να σηκωθώ. Αλλά και τώρα, όταν είµαι απορροφηµένος στη δουλειά µου, δεν σηκώνοµαι, όσα «µπιπ» και αν κάνει. Οπότε τού αφαίρεσα αυτή την αρµοδιότητα. Λίγο µετά διέγραψα και το application του ύπνου. Ποτέ δεν µε έπεισε για τη χρησιµότητά του. Απενεργοποίησα και τον κατάσκοπο της καρδιάς µου, γιατί µε άγχωνε και ειδικά αυτές τις ηµέρες του εγκλεισµού στο σπίτι λόγω του κορονοϊού δεν χρειαζόµουν επιπλέον άγχη. Εχω κρατήσει µόνο την εφαρµογή που µετράει τα βήµατα, αν και ούτε αυτή είµαι σίγουρος πως είναι ακριβής. Οµως, επειδή περπατούσα πολύ µου άρεσε. (Θα περάσει, δεν θα περάσει η πανδηµία για να ξαναρχίσω τα πέρα δώθε χωρίς φόβους;). Διατήρησα και τους φυσικούς ήχους που σε βοηθούν να κοιµηθείς. Κάποτε τα κορόιδευα αυτά. Τώρα βάζω το πρόγραµµα «Βροχή» και ρίχνω κάτι ύπνους! Δοκίµασα και τους «Ηχους του δάσους», αλλά τους βρήκα σκιαχτικούς. Το ίδιο και τους «Ηχους της φάλαινας» – αλήθεια τώρα, υπάρχει άνθρωπος που για να κοιµηθεί ακούει ήχους φάλαινας; Επίσης, στο έξυπνο ρολόι µου, που λειτουργεί, είπαµε, ως προέκταση του τηλεφώνου µου, καταχωρώ τα ραντεβού µου. Με αυτά τα δύο µικροσκοπικά αντικείµενα που έχω πάντα πάνω µου και το βράδυ πάντα στο κοµοδίνο µου, βγάζω φωτογραφίες, σε αυτά παίζω παιχνίδια, βλέπω σίριαλ, διαβάζω βιβλία, ακούω µουσική… Επιπλέον τούς µιλάω και µου απαντούν (όχι πάντα µε την πρώτη): «Τι καιρό θα κάνει αύριο;», «Το Λαύριο…». «Καιρό! Αύριο!». «Αύριο η θερµοκρασία…». Με τη δεύτερη το πετυχαίνει πάντα. Τα νέα µοντέλα θα είναι πιο εξελιγµένα. Και αν τώρα έχουν καταφέρει να αντικαταστήσουν τις ατζέντες, τα ηµερολόγια, και εν µέρει τις τηλεοράσεις, τους κινηµατογράφους, τα θέατρα, τα βιβλία, τα CD, στο µέλλον θα αντικαταστήσουν, υποθέτω, τους φίλους και τους συντρόφους µας. Είχαν αρχίσει ήδη, νοµίζω, να το κάνουν, δεδοµένου ότι πολλοί από εµάς προτιµούσαµε να περνάµε το βράδυ αγκαλιά µε τα γκατζετάκια µας παρά να βγούµε µε παρέα όπως κάναµε παλιά. Είναι από µίζερο έως τροµακτικό; Είναι ο νέος κόσµος. Δεν ξέρω πόσο καλός ή πόσο κακός θα αποδειχτεί, έχω όµως τεράστια περιέργεια να τον γνωρίσω. Καταλαβαίνω εκείνους που στέκονται κριτικά απέναντί του (γιατί έτσι πρέπει), δεν καταλαβαίνω εκείνους που τον απορρίπτουν. Εγώ, το µόνο που παρακαλώ αυτή τη στιγµή είναι να καταφθάσει καλά… απολυµασµένος! («Είναι δυνατόν να κοιµάσαι ακούγοντας ψεύτικη βροχή;», µε ρώτησε ένας φίλος. «Είναι δυνατόν να κοιµάσαι παίρνοντας χάπια;», τον ρώτησα προβοκατόρικα µε τη σειρά µου. Ακόµη ψάχνουµε να βρούµε ποιος είναι ο πιο προβληµατικός).