Υποτίθεται ότι θα ήταν φορέας της «Μαγείας του Βορρά», ένας δημιουργός που θα αποτύπωνε μέσα από την τέχνη του όλα τα ρομαντικά ιδεώδη της που είχαν κατά νου οι Γερμανοί για τη Σκανδιναβία. Γραφικά φιορδ, νατουραλιστικά τοπία, παστέλ αποχρώσεις και μια φύση γαλήνια, έτοιμη να υποδεχτεί τον άνθρωπο στην αγκάλη της. Πόσο μεγάλο θα πρέπει να ήταν το σοκ των συντηρητικών φιλοτέχνων όταν αντίκρισαν για πρώτη φορά τα έργα του Εντβαρντ Μουνκ (1863-1944) στην ατομική έκθεση που διοργάνωσε η Ενωση Καλλιτεχνών Βερολίνου (Verein Berliner Künstler) στην πόλη της τότε Γερμανικής Αυτοκρατορίας το 1892, και είδαν πίνακες με έντονα χρώματα και τα πιο μύχια, σκοτεινά κομμάτια της ανθρώπινης ύπαρξης να αναδύονται από τις σχεδόν ασχημάτιστες μορφές του. Αυτή ήταν εξάλλου η αρχή του «Munch Αffair», ενός τεράστιου σκανδάλου για την πόλη και τη συντηρητική Ακαδημία της η οποία αφότου πήρε το ρίσκο να προσκαλέσει τον νέο και σχετικά άγνωστο νορβηγό ζωγράφο, έπειτα από παρότρυνση του συμπατριώτη του και ζωγράφου ρομαντικών τοπιογραφιών Αντελστιν Νόρμαν (1848-1918) έσπευσε να κλείσει την έκθεση σχεδόν μία εβδομάδα μετά τα εγκαίνια.
Για τον Εντβαρντ Μουνκ, o οποίος μάλλον διασκέδασε με την ευτράπελη εξέλιξη, «είναι παρεμπιπτόντως το καλύτερο πράγμα που θα μπορούσε να μου συμβεί, δεν θα μπορούσα να έχω καλύτερη διαφήμιση» έγραφε όταν γύρισε στη Νορβηγία, η συγκεκριμένη ατυχής συγκυρία ήταν η αρχή μιας μακράς και πολύ εποικοδομητικής σχέσης με το Βερολίνο.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
