Ο Μίστερ Μπιν στην Αθήνα

Τον πρώτο χειµώνα που είχα κινητό τηλέφωνο µε επιφάνεια αφής βρέθηκα κι εγώ µπροστά στο πρόβληµα που αντιµετωπίσαµε όλοι όσοι συνηθίζουµε τις κρύες ηµέρες να φοράµε γάντια: στην ασυµβατότητα γαντιών και οθονών αφής. Οι οθόνες αναγνωρίζουν το άγγιγµα του δαχτύλου µας και όχι την πίεση που τους ασκούµε, µε αποτέλεσµα να µην ανταποκρίνονται στο άγγιγµα των γαντοφορεµένων χεριών µας. Το πρόβληµα το έλυσα αγοράζοντας τα κοµµένα στα δάχτυλα πλεκτά γάντια. Τους τελευταίους χειµώνες που εκτός από γαντοφορεµένος είµαι και µασκοφορεµένος λόγω COVID-19, έχω άλλες δυσκολίες. Θα τις καταλάβει αµέσως όποιος, όπως κι εγώ, κυκλοφορεί ακούγοντας µουσική από τα ακουστικά του, φορώντας δηλαδή σκουφάκι, ακουστικά, γυαλιά και µάσκα. Και που για να αφαιρέσει τη µάσκα πρέπει να βγάλει πρώτα τα γυαλιά του, µετά τα ακουστικά του είτε είναι µε καλώδιο (αλλιώς µπερδεύονται στα λάστιχα της µάσκας) είτε ασύρµατα (καθώς τότε υπάρχει κίνδυνος να πέσουν και να τα χάσει), και έπειτα το σκουφάκι του. Βρίσκεται έτσι µε τη µάσκα στο ένα χέρι, µε το σκουφάκι, τα γυαλιά και τα ακουστικά στο άλλο και δεν ξέρει τι να τα κάνει. Αν, δε, την ίδια στιγµή χτυπήσει το τηλέφωνο που έχει στην τσέπη του (όπως συµβαίνει σχεδόν πάντα σε εµένα) τότε η υπόθεση περιπλέκεται περισσότερο. Στην περίπτωσή µου, κάθε φορά που χτυπάει το τηλέφωνο παθαίνω πανικό, µπερδεύω, µάσκες, ακουστικά, γυαλιά, σκουφάκια, τηλεφωνικές συσκευές και ό,τι άλλο κρατώ στο χέρι ή έχω στο κεφάλι µου, µε αποτέλεσµα άλλες φορές να χάνω το σκουφάκι µου (που καταλήγει στον δρόµο και δεν το παίρνω είδηση), άλλες φορές να µου πέφτουν οι τσάντες µε τα ψώνια και άλλες να µπλέκονται (και µεταξύ τους) τόσο πολύ τα καλώδια των ακουστικών και τα κορδόνια των γυαλιών µου που να µου παίρνει ώρα να τα ξεµπλέξω. Το έζησα και τις προάλλες στο ταµείο του σουπερµάρκετ, στην προσπάθειά µου να πληρώσω χρησιµοποιώντας την οθόνη του κινητού µου. Το application δεν άνοιγε γιατί φορούσα µάσκα και δεν αναγνώριζε το πρόσωπό µου. Αγχωµένος επειδή πίσω µου είχε σχηµατιστεί ουρά, τράβηξα τη µάσκα ξεχνώντας πως φορούσα σκουφί και ακουστικά, µε αποτέλεσµα ένα ακουστικό να εκσφενδονιστεί και να καταλήξει κάτω από τον πάγκο της πωλήτριας και το σκουφί µου να πέσει στο βρώµικο πάτωµα. Eσκυψα αµέσως για να το σηκώσω και τότε το λάστιχο της µάσκας µου πιάστηκε σε µια γωνία, τεντώθηκε σαν σφεντόνα και η µάσκα εκτοξεύθηκε απέναντι παρασύροντας και τα γυαλιά µου. Μήνες να το πρόβαρε ο Mίστερ Μπιν, δεν θα το έκανε καλύτερο. Την ίδια στιγµή, άρχισε να χτυπάει και το τηλέφωνό µου. Δεν απάντησα. Βγήκα από το σουπερµάρκετ βρίζοντας την τεχνολογία, την COVID-19, τη στραβωµάρα µου και τη Μάιλι Σάιρους που άκουγα εκείνη την ώρα – η οποία Μάιλι δεν έφταιγε σε τίποτε. Σκέφτοµαι τώρα πως µετά τα τρύπια γάντια και τα ασύρµατα ακουστικά κάποιος θα πρέπει να εφεύρει και τις µάσκες χωρίς λάστιχα – γιατί δεν βλέπω να το ξεφορτωνόµαστε εύκολα το αξεσουάρ. Καθώς και τα γυαλιά χωρίς βραχίονες και κορδονάκια. Δεν ξέρω πώς θα στέκονται στα κεφάλια µας, αλλά όποιος το καταφέρει θα θησαυρίσει!