Ο μεθυσμένος πίνακας

Από όλα τα περίεργα που συνέβησαν εφέτος εγώ κρατάω μια προσωπική ιστορία: την ιστορία μιας βραδιάς που γυρίζοντας σπίτι βρήκα έναν πίνακα ζωγραφικής, τον οποίο μου άφησαν στην είσοδο της πολυκατοικίας μετά την καραντίνα. Ακούγεται ήδη περίεργο. Και είναι ακόμα πιο πολύ.

Τον περασμένο Μάιο, όταν οι πόρτες άνοιξαν, τα σποτ της Πολιτικής Προστασίας σταμάτησαν και ο κόσμος άρχισε να ξαναβγαίνει στους δρόμους χωρίς να χρειάζεται να στείλει SMS, ομολογώ ότι επέστρεψε και η δική μου διάθεση για λίγο άγιο ξενύχτι. Από μικρός αγαπούσα τη νύχτα πιο πολύ από τη μέρα και σπιτόγατος δεν έχω υπάρξει ποτέ μου – στην καραντίνα, πάντως, μια χαρά είχα προσαρμοστεί. Οταν αυτή σταμάτησε, η πρώτη εβδομάδα ήταν σαν να έχω επιστρέψει από τον στρατό: έπρεπε να συναντηθώ με κάθε φίλο που είχαμε χαθεί και το έκανα σχεδόν πάντα νυχτιάτικα – σε σπίτια συνήθως, αφού τα εστιατόρια και τα μπαρ ήταν ακόμα κλειστά. Ενα βράδυ, επιστρέφοντας με μια γλυκιά ζάλη στο κεφάλι, αποτέλεσμα όχι μόνο κάποιων παραπάνω ποτών αλλά και αρκετών συζητήσεων που είχαν να κάνουν με το συνολικό δράμα της ανθρωπότητας, βρήκα στην είσοδο της πολυκατοικίας στην οποία μένω έναν πίνακα ζωγραφικής. Ηταν αρκετά μεγάλος (το πλάτος του ήταν πάνω από 1,5 μέτρο και το ύψος του γύρω στους 130 πόντους) και απεικόνιζε ένα ζευγάρι που χόρευε σε ένα νυχτερινό κλαμπ υπό τους ήχους μιας τζαζ ορχήστρας – μοιάζει σαν ένα καρέ από το «Cotton Club» που Φράνσις Φορντ Κόπολα, αν και στην ατμόσφαιρα κυριαρχεί ένα γουστόζικο κόκκινο χρώμα. Τον κοίταξα κάτω από το φως της εξώπορτας και ζαλισμένος κομμάτι τον έβαλα μέσα στην πολυκατοικία, βέβαιος ότι κάποιος από τους ενοίκους, που έκανε κάποιου τύπου μετακόμιση, τον ξέχασε. Ηταν πολύ αργά για να αρχίσω να χτυπάω κουδούνια και είχε και μια ανοιξιάτικη υγρασία από αυτή που σε κάνει να πιστεύεις πως σε λίγο θα αρχίσει να βρέχει: θα ήταν κρίμα κι άδικο ο πίνακας να καταστραφεί. Τον άφησα μπροστά στο ασανσέρ, ώστε να τον δει αμέσως και να μην τον ψάξει ο ξεχασιάρης γείτονας, μόλις διαπιστώσει την έλλειψή του.