Ο κίνδυνος τηςτσιπουροαπαγόρευσης

Αρχικά θα σας εκμυστηρευθώ μια συνήθειά μου από αυτές που θεωρώ ψυχοθεραπευτικές. Από την πρώτη χρονιά της κρίσης άρχισα να διαβάζω το εξαιρετικό ένθετο των οικονομικών ειδήσεων της εφημερίδας καλοκαιριάτικα στην παραλία. Δεν θυμάμαι πώς ξεκίνησε αυτή η συνήθεια, αλλά με τον καιρό αποδείχθηκε λυτρωτική. Το καλοκαίρι συνήθως δεν υπάρχουν οικονομικές ειδήσεις: στο ένθετο δημοσιεύονται συνήθως απολογισμοί και κυρίως προβλέψεις. Στα χρόνια της κρίσης και τα δύο προκαλούσαν μόνο φόβους. Οι απολογισμοί ήταν συνήθως καταστροφικοί: είχαν να κάνουν με ζημιές, κλείσιμο επιχειρήσεων, μειώσεις του αριθμού των εργαζομένων και απαισιοδοξία. Οι προβλέψεις ήταν ακόμα χειρότερες: αναφέρονταν στην ύφεση που θα βαθύνει, στους φόρους που θα επιβληθούν, στους στόχους που θα χαθούν, στις αξιολογήσεις που δεν θα κλείσουν, στην ανησυχία που θα μεγαλώσει.

Ολα αυτά διαπίστωσα ότι αντέχονταν ευκολότερα μπροστά στη θάλασσα: το σκηνικό του Αιγαίου τα έκανε λιγότερο φρικτά – σχεδόν μη πραγματικά. Το ήξερα ότι τον χειμώνα κάθε δυσοίωνη πρόβλεψη θα επιβεβαιωνόταν, αλλά στην παραλία ένιωθα ότι μπορεί όλα αυτά να μη συμβούν, αφού έμοιαζαν εντελώς ασύμβατα με την καλοκαιρινή μας πραγματικότητα. Σε μια παραλία διάβασα και την εφιαλτική οικονομική είδηση της χρονιάς: μία από τις τόσες ευρωπαϊκές επιτροπές, λέει, πιέζει για να επιβληθούν ειδικοί φόροι στο τσίπουρο και στη ρακή. Παραλείψαμε, λέει, να τα δηλώσουμε ως εθνικά προϊόντα, πράγμα που θα τους εξασφάλιζε ένα είδος φορολογικής ασυλίας, σαν αυτή που έχει το ούζο. Το αποτέλεσμα, λέει, είναι ότι αντιμετωπίζονται ως αλκοολούχα ποτά, όπως το τζιν, το ουίσκι, η βότκα που κυκλοφορούν παγκοσμίως. Στο ρεπορτάζ μιλούσαν ένας παραγωγός ρακής και ένας παραγωγός τσίπουρου: και οι δύο συμφωνούσαν ότι αν ισχύσουν όλα αυτά, η τιμή των συγκεκριμένων ποτών θα εκτιναχθεί και το ύψος της φορολογίας θα οδηγήσει σε κλείσιμο πολλές επιχειρήσεις. Και εμάς τους λάτρεις των συγκεκριμένων απολαύσεων πιθανότατα στην κατάθλιψη.