Ο φίλος μου ο Τούρκος

^«Σκαλίζοντας» τις εκατοντάδες φωτογραφίες που έχω ανεβάσει στο Instagram, ανακάλυψε εκείνες του προ µερικών ετών ταξιδιού µου στην Καππαδοκία, ανάµεσά τους και στιγµιότυπα από τους Αγίους Αναργύρους (Ağırnas), κοντά στην Καισάρεια. Του άρεσαν και επικοινώνησε µαζί µου. Τον λένε Μεµέτ, είναι ταξιδιωτικός πράκτορας στην Καισάρεια και ονειρεύεται να ξεναγήσει γκρουπ Ελλήνων στην περιοχή: «Επειδή ζούσαν εδώ πολλοί Ελληνες, νοµίζω πως θα σας ενδιαφέρει». Μου έστειλε φωτογραφίες µε ερειπωµένους ναούς και µε τα σπίτια που άφησαν πίσω αυτοί που ξεριζώθηκαν. Ενιωσα τη διάθεση να «επιστρέψω». Αρχισα να ψάχνω στον σκληρό δίσκο που είχα αποθηκεύσει τις δικές µου φωτογραφίες. Φάκελος «Αγιοι Ανάργυροι»: Είδα πάλι τη θαυµάσια εκκλησία που έχουν κάνει τζαµί, τα αρχοντικά που καταρρέουν, τα κατηφορικά καλντερίµια όπου έπαιζαν ξυπόλυτα παιδιά. «Εχουµε πολλά κοινά οι δύο λαοί, µοιραζόµαστε πολλά πράγµατα», µου έγραψε. Από τηλεοράσεως, διεθνολόγοι και δηµοσιογράφοι ανέλυαν τα Ελληνοτουρκικά. Αναρωτήθηκα αν το «µοιραζόµαστε» περιλάµβανε και το Αιγαίο µε τα νησιά του. Σκέφτηκα προς στιγµήν να του γράψω πως δεν είναι η πιο κατάλληλη συγκυρία να µιλήσουµε για ελληνες τουρίστες στην Τουρκία. Και πως εκείνο που συµβαίνει ανάµεσα στις δύο χώρες εγώ δεν θα το έλεγα «µοιραζόµαστε» – αλλιώς θα το έλεγα και πιθανώς θα τον δυσαρεστούσα. «Ξεφυλλίζοντας» τις δικές του φωτογραφίες τον είδα να ποζάρει µε µια µεγάλη τουρκική σηµαία πάνω στην οποία ήταν τυπωµένο ένα πορτρέτο του Κεµάλ Ατατούρκ. Τουλάχιστον είναι Κεµαλιστής. Μου έστειλε και άλλες φωτογραφίες µε ερείπια, σπίτια και εκκλησίες, που κάποτε ανήκαν σε Ελληνες. Θυµήθηκα τον ιδιοκτήτη ενός ξενοδοχείου σε εκείνα τα µέρη, να µου δείχνει όλο χαρά τα καλοσυντηρηµένα έπιπλα-αντίκες που είχε στην τραπεζαρία του και να µου εξηγεί χαµογελώντας πλατιά: «Τα πήραν οι γονείς µου από ένα παρατηµένο σπίτι όπου παλιά ζούσαν Ελληνες». Είχα απορήσει τότε µε την αφέλεια(;) µε την οποία µου περιέγραφε το πλιάτσικο. Το έκανε επίτηδες, για να µου σπάσει τα νεύρα και για να µε πληγώσει, ή πραγµατικά δεν είχε συναίσθηση της θλίψης και της ενόχλησης που µπορεί να προκαλέσει σε έναν Ελληνα οτιδήποτε από εκείνα τα µέρη; Οπως και αν έχει, το µήνυµα του Μεµέτ έφτασε την ηµέρα που είχα ξεκινήσει – αυτό και αν είναι σύµπτωση! – να γράφω το ταξιδιωτικό κοµµάτι που είδατε δηµοσιευµένο στο προηγούµενο τεύχος, µε θέµα τις εκκλησίες της Καππαδοκίας. Εκείνη την εβδοµάδα όλα, µε έναν περίεργο τρόπο, µε γύριζαν επίµονα στις χαµένες πατρίδες. Κλεισµένος µέσα στο µικρό διαµέρισµά µου, µε όλα τα ταξίδια που είχα προγραµµατίσει να έχουν ακυρωθεί, άρχισα να βλέπω µία-µία τις φωτογραφίες που είχα βγάλει τότε, και να ανακαλώ εικόνες, στιγµές, τοπία, σκέψεις. Γιατί, ακόµα και αν δεν σου επιτρέπεται να αποµακρυνθείς από το σπίτι σου, µπορείς πάντα να ταξιδεύεις στο συναίσθηµα. Μου το θύµισε ο Μεµέτ, ο καινούργιος… φίλος από την Τουρκία. Χρόνια πολλά!