Ο Φέντερερ και ο κόσμος

Την περασμένη Κυριακή το ΒΗΜΑgazino κυκλοφόρησε με εξώφυλλο τον Ρότζερ Φέντερερ – υπήρχε φυσικά εντός του περιοδικού και ένα αφιέρωμα στην καριέρα του ελβετού παίκτη του τένις που ολοκληρώθηκε αυτές τις ημέρες. Στην Ελλάδα δεν υπήρξε καμία αθλητική εφημερίδα που να κάνει ό,τι το περιοδικό που κρατάτε στα χέρια σας. Στις δε αθλητικές ιστοσελίδες, το «αντίο» του μεγαλύτερου ίσως τενίστα όλων των εποχών βρήκε χώρο ανάλογο με αυτόν που είχε κάποια ποδοσφαιρική μεταγραφή των ημερών ή κάποιο παιχνίδι προετοιμασίας μιας ελληνικής ομάδας μπάσκετ. Η γαλλική «L’ Équipe» έκανε βασικό και μοναδικό θέμα του πρωτοσέλιδού της το «αντίο» του Ελβετού την ημέρα που η εθνική ομάδα της Γαλλίας αντιμετώπιζε την Πολωνία στα ημιτελικά του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος Μπάσκετ. Αλλά η «Équipe» απευθύνεται στους κατοίκους μιας χώρας που αντιμετωπίζει τα σπορ όπως πρέπει, δηλαδή χωρίς να ξεχνά πως οι αθλητές-πρωταγωνιστές του καιρού μας είναι προσωπικότητες με παγκόσμιο κύρος. Πράγμα που εδώ αμφιβάλλω αν έχουμε καταλάβει: το πόσο αδυνατούμε να καταλάβουμε τον κοσμοπολίτικο χαρακτήρα του αθλητισμού είναι η μεγαλύτερη απόδειξη του επαρχιωτισμού μας. Δεν είμαστε ούτε κακοί, ούτε κουτοί. Απλώς δεν καταλαβαίνουμε πως εκεί έξω υπάρχει ένας κόσμος ασύγκριτα μεγαλύτερος από τον δικό μας.

Τα αθλητικά ΜΜΕ, έντυπα και ηλεκτρονικά, ακολουθούν κατά βάση το γούστο του κοινού ψάχνοντας πελατεία: έχουν παραιτηθεί χρόνια τώρα από την προσπάθεια να διαμορφώσουν μια κάποια αθλητική κουλτούρα. Υπό αυτό το πρίσμα, κάποιος θα πει ότι δεν μας άγγιξε και τόσο το «αντίο» του Φέντερερ διότι δεν έχουμε ως χώρα και μεγάλη σχέση με το τένις: αυτοί που το παρακολουθούν είναι ακόμα λίγοι. Ας υποθέσουμε ότι είναι έτσι. Το μπάσκετ το παρακολουθούν σαφώς περισσότεροι. Το ποδόσφαιρο ακόμα πιο πολλοί. Αμφιβάλλω όμως σοβαρά αν στον αποχαιρετισμό π.χ. του Λεμπρόν Τζέιμς ή του Κέβιν Ντουράντ στα παρκέ θα αφιερωθεί χώρος περισσότερος από όσος αφιερώθηκε στον Φέντερερ. Και κάτι μου λέει πως αντίστοιχης μικρής προβολής θα τύχει και η αποχώρηση από το ποδόσφαιρο του Λίο Μέσι ή του Κριστιάνο Ρονάλντο, αν αυτοί δεν το ανακοινώσουν ακριβώς με το τέλος μιας μεγάλης διοργάνωσης στην οποία θα έχουν διακριθεί. Δεν μιλάω φυσικά για άλλους ήρωες των σπορ του καιρού μας. Θυμάται κανείς κάποιο πρωτοσέλιδο για την αποχώρηση της Ισινμπάγεβα; Ή του Φελπς; Ή του μύθου που έκανε συλλογή από ολυμπιακά μετάλλια και λέγεται Γιουσέιν Μπολτ; Εγώ δεν θυμάμαι. Δεν θυμάμαι επίσης να γνωρίζει σοβαρή εκδοτική επιτυχία καμία από τις πολλές βιογραφίες μεγάλων αθλητών που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα. Μερικές μάλιστα δεν γνωρίζουμε καν ότι κυκλοφορούν. Ποιος ξέρει π.χ. ότι υπάρχει αυτή του Ναδάλ στα βιβλιοπωλεία; Νομίζω ελάχιστοι.