Ο εικαστικός Στιβ Μακ Κουίν

Ο νεαρός Ashes, ένας πανέμορφος ημίγυμνος ψαράς, κάθεται στην πλώρη της βάρκας του και εμείς βλέπουμε την καλογυμνασμένη πλάτη του. Είναι χαμογελαστός και ανέμελος και το σώμα του λικνίζεται παιχνιδιάρικα με κάθε κούνημα από τον ελαφρύ κυματισμό. Η ημέρα είναι φωτεινή, ο ίδιος ακτινοβολεί υγεία και αποτελεί την επιτομή της νεότητας: έχει όλη τη ζωή μπροστά του. Ενίοτε κοιτάζει τον φακό που καταγράφει το μονότονο λίκνισμά του, αυτή την ειδυλλιακή σκηνή την οποία ωστόσο έχεις την αίσθηση ότι υπονομεύει μια αδιόρατη απειλή. Ξαφνικά ο Ashes πέφτει από ένα απότομο κούνημα της βάρκας μέσα στη θάλασσα, όμως το επόμενο δευτερόλεπτο ανεβαίνει και πάλι και παίρνει τη θέση του γελώντας. Ανακούφιση. Δεν χορταίνεις να τον βλέπεις, είναι χάρμα οφθαλμών έτσι όπως γεύεται αυτή την απλή απόλαυση της ζωής. Πίσω ακριβώς από την οθόνη όπου προβάλλεται η θαλάσσια βόλτα του, σε ένα άλλο βίντεο, δύο άνδρες ετοιμάζουν έναν τάφο στη Γρενάδα. Είναι επαγγελματίες και φροντίζουν με επιμέλεια κάθε βήμα τους. Η επιτύμβια επιγραφή που φιλοτεχνούν έχει το όνομα του Ashes πάνω της. Eίχε βρει τυχαία μια κρυμμένη ποσότητα ναρκωτικών και την έκλεψε, οπότε οι ιδιοκτήτες της τον σκότωσαν, μας πληροφορεί η φωνή από το βίντεο. Δεν ήταν ποτέ εύκολο να είσαι φτωχός και μαύρος σε αυτόν τον κόσμο. Οταν δεις κάποιο έργο του Στιβ Μακ Κουίν (1969 -) πολύ δύσκολα θα το ξεχάσεις.

Το ίδιο δεν ισχύει και για τις ταινίες του; Οπως για το «12 χρόνια σκλάβος» (2013), βασισμένο στην αληθινή ιστορία του δέσμιου Σόλομον Νόρθαπ (και η ιστορία του Ashes είναι επίσης αληθινή, καθώς τη βίωσε από πρώτο χέρι ο Μακ Κουίν), χάρη στην οποία έγινε ο πρώτος μαύρος σκηνοθέτης που κέρδισε Οσκαρ καλύτερης ταινίας (έχει επίσης τιμηθεί με ΒAFTA και Χρυσή Σφαίρα). Ή για το αριστουργηματικό «Shame» (2011) και το βαθιά ποιητικό στη βαναυσότητά του «Hunger», για το οποίο απέσπασε το βραβείο Χρυσής Κάμερας στο Φεστιβάλ Καννών το 2008 (οι πιο πρόσφατες «Χήρες» του ας θεωρηθούν απλώς μια ατυχής στιγμή. Ποιος δημιουργός δεν τη δικαιούται;).