Ο άνθρωπος με τις σαγιονάρες

Θα μπορούσε να είναι τίτλος ελληνικής ταινίας της δεκαετίας του ’80 – από αυτές που γυρίζονταν για τα πάλαι ποτέ βίντεο κλαμπ: «Ο άνθρωπος με τις σαγιονάρες». Πρωταγωνιστής της θα ήταν ο Κώστας Τσάκωνας – το έργο θα ήταν κωμωδία γεμάτη από ατάκες που κάποτε γράφονταν με το κιλό. Ο Τσάκωνας θα έπαιζε τον ρόλο που έπαιζε πάντα, δηλαδή τον απλό λαϊκό άνθρωπο, που στη συγκεκριμένη ιστορία τη βραδιά της δεξίωσης για τη δημοκρατία εισβάλλει στο Προεδρικό Μέγαρο με σαγιονάρες και «κοντά παντελόνια» – έτσι λέγονταν τότε οι βερμούδες. Την ταινία θα τη λάτρευαν όσοι πάντα ονειρεύονταν έναν δικό τους άνθρωπο έτοιμο να μετατρέψει τη δεξίωση σε κάτι ανάλογο με το περίφημο «Πάρτι» που έχει διαλύσει ο Πίτερ Σέλερς ως ινδός ηθοποιός. Τελικά δεν ήταν τίποτα από όλα αυτά. Ο «Ανθρωπος με τις σαγιονάρες» ήταν απλά μια φωτογραφία της στιγμής: η φωτογραφία του μουσικού κ. Ιωάννη Στρατάκη, που έδωσε νόημα στη δεξίωση για τη δημοκρατία θυμίζοντάς μας τι ακριβώς είναι η δημοκρατία μας και γιατί πρέπει για αυτή να νοιαζόμαστε.

Θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: δεν έχω πάει ποτέ στην εν λόγω εκδήλωση ώστε να υπερασπιστώ την ύπαρξή της ως συνδαιτυμόνας των μεγάλων προσωπικοτήτων που συχνάζουν σε αυτή. Ομολογώ πως κάθε χρόνο αγανακτώ λίγο (όχι πάντως διαδικτυακά, ούτε τρέχοντας στην πλατεία Συντάγματος…) όταν βλέπω τα αφιερώματα στις πιο καλοντυμένες κυρίες που τίμησαν την πρόσκληση που δέχθηκαν για να παρευρεθούν στη δεξίωση: δεν καταλαβαίνω τι νόημα έχει η προσπάθεια να εντυπωσιάσεις στυλιστικά στο Προεδρικό Μέγαρο. Αλλά και πάλι καταλαβαίνω πως αυτό δεν είναι πρόβλημα: πρόβλημα στη συγκεκριμένη γιορτή είναι ότι ποτέ δεν βοήθησε η ύπαρξή της στο να γίνει κατανοητή η ανάγκη να αγαπάμε και να προσέχουμε τη δημοκρατία μας. Μέχρι που εμφανίστηκε ο άνθρωπος με τις σαγιονάρες.