Ο αφανής γλύπτης δίπλα στον Ρενουάρ

Συνέδραμε τον Πιερ-Oγκίστ Ρενουάρ (1841-1919) στο γλυπτικό έργο του όταν το σώμα του γάλλου ζωγράφου, ενός εκ των ηγετικών μορφών του ιμπρεσιονισμού, είχε νικηθεί από τη ρευματοειδή αρθρίτιδα που τον ταλαιπωρούσε. Ωστόσο ο Ρισάρ Γκινό (1890-1973), συν-δημιουργός πολλών από τα γλυπτά που αποδίδονταν για χρόνια μόνο στον Ρενουάρ, δεν εισέπραξε τη δέουσα αναγνώριση για το έργο του. Χρειάστηκαν περί τις έξι δεκαετίες για να του αποδοθούν τα εύσημα που του αναλογούσαν – τη χρονιά μάλιστα που θα άφηνε την τελευταία του πνοή, στα 83 του χρόνια. Τότε δηλαδή που κορυφώθηκε η πολυετής δικαστική δράση που είχε ξεκινήσει το 1965 από τον γιo του και επίσης γλύπτη, Μισέλ Γκινό, ο οποίος θέλησε να αποκαταστήσει την αλήθεια για τον πατέρα του. Αυτό συνέβη πρωτοδίκως το 1971 από Αστικό Δικαστήριο του Παρισιού και διευθετήθηκε διά παντός από το Εφετείο το 1973. Ηταν μία νίκη που έθεσε ένα σοβαρό προηγούμενο στο γαλλικό Δίκαιο της πνευματικής ιδιοκτησίας σε περιπτώσεις συν-δημιουργίας και που τον καθιστούσε επί σειρά ετών ιδιαίτερα γνωστό στον κόσμο της δικονομίας.

Σιγά-σιγά ακολούθησε ο κόσμος της τέχνης. Αυτή την περίοδο, για παράδειγμα, διοργανώνεται η έκθεση με τίτλο «Guino-Renoir, the colour of sculpture» στο Μουσείο Hyacinthe-Rigaud στο Περπινιάν της Γαλλίας (έως τις 5 Νοεμβρίου), όπου παρουσιάζονται 15 γλυπτά που ήταν το αποτέλεσμα της δημιουργικής συνεργασίας μεταξύ των δύο καλλιτεχνών την περίοδο 1913-1917. Βέβαια, ο Γκινό υπήρξε ένας δημιουργός με ένα εντυπωσιακό εύρος δεξιοτεχνίας και στη διάρκεια της άκρως παραγωγικής καριέρας του εξερεύνησε την ύλη σε όλες τις μορφές της: το γυαλί, τον πηλό, το μέταλλο, το ξύλο, τον μπρούντζο, το χαρτί. Η έκθεση διερευνά πολλές από τις πτυχές της καριέρας του, δίνοντας βέβαια έμφαση στις επιδόσεις του στη γλυπτική και στις διακοσμητικές τέχνες και αναδεικνύει ότι ο Ρισάρ Γκινό αρνήθηκε να παρασυρθεί από κάποιο ρεύμα και ακολούθησε τη δική του, προσωπική πορεία, αντιμετωπίζοντας τις τέχνες ως ένα αδιαίρετο σύνολο. Ο Γκινό θέλησε να συνδέσει τις διακοσμητικές με τις εικαστικές τέχνες (ζωγραφική, σχέδιο, γλυπτική, αρχιτεκτονική) και εμπνεύστηκε σε αυτή του την επιδίωξη τόσο από την αυστηρή γεωμετρία της Art Deco όσο και από τους παιχνιδιάρικους κυματισμούς της Art Nouveau. Δύο αρχιτεκτονικά και διακοσμητικά κινήματα από τα οποία άντλησε τα στοιχεία που τον ενδιέφεραν – την έμφαση στην απεικόνιση της γυναικείας μορφής αλλά και των παιδιών, την έντονη χρωματική παλέτα – προκειμένου να αναπτύξει το προσωπικό του ιδίωμα.