Οποιος δεν έχει ακόμα νοσήσει εξαιτίας της επέλασης της Ομικρον θα με καταλάβει. Εδώ και περίπου έναν μήνα, μία φορά την εβδομάδα (μπορεί και δύο…) αποκτώ στα καλά καθούμενα κατά τη διάρκεια της ημέρας τη βεβαιότητα ότι τον καταραμένο ιό τον κόλλησα. Μέσα στον Ιανουάριο έχω ξοδέψειχρήματα για τέσσεραrapid tests και δύο «μοριακά»: τα self tests έχω πάψει να τα θεωρώ αξιόπιστα – όχι πάντως για κάποιον συγκεκριμένο λόγο, καθώς η δυσπιστία μου έχει να κάνει με το μυαλό μου. Ακριβώς όπως και ο φόβος πως έχω κολλήσει.
Θα το κάνω πιο συγκεκριμένο. Αν ξυπνήσω το πρωί και αισθάνομαι ότι κάπως κρυώνω, ενώ βρίσκομαι ακόμα κάτω από το ζεστό μου πάπλωμα, σκέφτομαι ότι έχω κολλήσει. Αν μου έρθει στα καλά καθούμενα ένα φτέρνισμα, σίγουρα έχω κολλήσει. Αν κάτι στη μύτη μου με ενοχλεί και με τρώει, πείθομαι πως αυτό είναι το πρώτο σύμπτωμα. Αν βήξω στα καλά καθούμενα, τρέχω στον φαρμακοποιό μου για rapid test. Αν νιώσω ξαφνικά έναν πονοκέφαλο, ενώ παλιά έψαχνα την προσωπική μου ξεματιάστρα (καλημέρα, κυρία Εφη…), τώρα μετράω τα λεπτά που ο πόνος θα γίνει μεγαλύτερος για να πάρω τον γιατρό μου και να ζητήσω οδηγίες για την καραντίνα. Αν με πονέσει η μέση, θεωρώ δεδομένο πως, παρά τις προσπάθειές μου να φυλαχτώ από δαύτον, ο ιός με βρήκε. Αν στα πλευρά μου αισθανθώ κάτι που μοιάζει με σουβλιά, λέω από μέσα μου «καλώς την Ομικρον». Αν βάλω θερμόμετρο και έχω δέκατα (όχι 37,5°C, αλλά ένα ασήμαντο 36,9°C) έφυγα για μοριακό: το κάνω σε ένα συγκεκριμένο εργαστήριo κρατώντας αποστάσεις από πολλούς που πάνε για έλεγχο, όχι γιατί τους φοβάμαι, αλλά γιατί δεν θέλω να τους κολλήσω, αφού είμαι σίγουρος ότι είμαι κρούσμα. Αν προτού πέσω για ύπνο αισθάνομαι διαλυμένος από την κούραση, είμαι τόσο βέβαιος ότι το πρωί θα είμαι στον κατάλογο των κρουσμάτων του ΕΟΔΥ ώστε κάθομαι και σημειώνω στο κινητό ποιοι ήταν οι τελευταίοι φίλοι και γνωστοί με τους οποίους ήρθα σε επαφή για να τους ενημερώσω. Είμαι υποχόνδριος; Οχι. Είμαι ένας από αυτούς που όπου δουν ουρά για τεστ στέκονται και περιμένουν τη σειρά τους για να μη χάσουν την ευκαιρία της πιστοποίησης της ασθένειας; Ούτε για αστείο. Περισσότερο αισθάνομαι «κακό σκυλί» («κ.τ.λ., κ.τ.λ…») παρά υποψήφιος να νοσήσω κι ας κυκλοφορώ ίσως λίγο περισσότερο από όσο οι κανονικοί άνθρωποι. Ισως, τώρα που το σκέφτομαι, να φταίει αυτό: αισθάνομαι συνεχώς ότι κόλλησα, γιατί κατά βάση πιστεύω πως ο ιός, όταν θα με βρει, θα με βρει για να με τιμωρήσει γιατί δεν έχω μπει μόνος μου σε lockdown, όπως τόσοι και τόσοι. Κάπως έτσι έφθασα να τον βλέπω μετά τα Χριστούγεννα τον ιό. Οχι σαν μικροοργανισμό που αναζητεί τον ξενιστή του, αλλά σαν villain που αδυσώπητος σε επισκέπτεται για να σου θυμίσει ότι έπρεπε να προσέχεις όσα σου έλεγαν, αλλά δεν άκουγες.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
