Νησιά Γκαλαπάγκος και άλλοι (σχεδόν) παρθένοι παράδεισοι

Οι ανά τον κόσμο προστατευόμενες φυσικές περιοχές αποτελούν τοπία ιδιαίτερης αισθητικής και περιβαλλοντικής αξίας. Κακοπαθημένες πολλές εξ αυτών στο παρελθόν από την ανθρώπινη παρουσία και εκμετάλλευση, τις τελευταίες δεκαετίες προστατεύονται (η φύση και η βιοποικιλότητά τους) από τη σύγχρονη νομοθεσία και αναδεικνύονται σε σημαντικά μνημεία της ιστορίας της ανθρωπότητας. Την ίδια στιγμή, εξακολουθούν να αποτελούν δημοφιλείς προορισμούς του φυσιολατρικού τουρισμού, με πλήθος επισκεπτών να τις επιλέγουν για τις διακοπές τους κάθε χρόνο. Αυτό είναι το μεγάλο στοίχημα: Πώς ο τουρισμός στις προστατευόμενες περιοχές θα αναπτυχθεί με ήπιο τρόπο ώστε να αποφέρει τους απαραίτητους πόρους (οι τουριστικές δραστηριότητες αποτελούν συχνά τη σημαντικότερη χρηματοοικονομική πηγή για την προστασία της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς μας) αλλά και χωρίς τις δυσμενείς επιπτώσεις που συχνά προκαλεί αυτού του είδους η ανάπτυξη σε μέρη με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και ανάγκες.

Ανάμεσα σε αυτά τα τόσο ξεχωριστά, τόσο γοητευτικά αλλά και τόσο ευαίσθητα και «εύθραυστα» μέρη, τα Νησιά Γκαλαπάγκος ξεχωρίζουν ως ένας από τους τελευταίους παρθένους παραδείσους ενός πλανήτη που υποφέρει όλο και περισσότερο από την κλιματική αλλαγή και από τις φυσικές καταστροφές και τα ακραία φυσικά φαινόμενα που φέρνει μαζί της. Σε ένα σκηνικό με όλο και πιο έντονες πυρκαγιές και πλημμύρες, με τους κινδύνους της εξάντλησης της φυσικών πόρων, του υπερπληθυσμού, της απώλειας της βιοποικιλότητας, της καταστροφής του όζοντος, της ρύπανσης του νερού και τόσους άλλους να ανησυχούν και να τρομάζουν κάθε ευαισθητοποιημένο πολίτη, το αρχιπέλαγος με τα 21 νησιά και τις περισσότερες από 100 βραχονησίδες και νησάκια, που ανήκει στη Δημοκρατία του Ισημερινού, προβάλλει ως μια όαση που μας δείχνει πώς θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς την καταστροφική παρουσία του πιο ανήσυχου, δημιουργικού αλλά και παρεμβατικού (όχι πάντα για καλό) ενοίκου του, του ανθρώπου.