Είναι γνωστό ότι ως χώρα αγαπάμε τους διχασμούς και τις συζητήσεις που προκαλούν αντιπαραθέσεις. Δεν θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά και από τη στιγμή που μπλέξαμε και με την υγειονομική κρίση. Το λογικό θα ήταν να μας απασχολεί το πώς με αυτή θα τελειώνουμε, αλλά η λογική στην Ελλάδα δεν έχει φανατικούς οπαδούς: είναι συνήθως αναγκαίο κακό. Την αντιπαράθεση που λατρεύουμε την ταΐζει πάντα ο ανορθολογισμός. Κίνημα υπερασπιστών της υγειονομικής κρίσης ή φανατικών υποστηρικτών του lockdown δεν είναι εύκολο να υπάρξει βέβαια ακόμα και στην Ελλάδα. Τι μπορεί να προκαλέσει διχασμούς για να χαιρόμαστε; Το πώς την κρίση θα την ξεπεράσουμε – στην προκειμένη περίπτωση, το μέσο που επιτρέπει καβγάδες είναι το εμβόλιο για τον κορωνοϊό. Τον τελευταίο μήνα, και προτού καν έρθουν στην Ελλάδα τα εμβόλια, άρχισαν να φουντώνουν οι φωνές των αντιεμβολιαστών – φωνές υπόγειες μέχρι πρόσφατα, που όλα δείχνουν πως θα γίνουν εύκολα κραυγές στα τηλεοπτικά παράθυρα.
Κάθε κρίση οδηγεί ένα μερίδιο του κόσμου στην άρνηση της πραγματικότητας. Συμβαίνει με τις οικονομικές κρίσεις, αλλά και με τις πολιτικές και τις κοινωνικές: η υγειονομική κρίση δεν θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση. Από τη φύση της, κάθε κρίση προκαλεί φόβους και απαιτεί εξηγήσεις. Υπάρχει πάντα αυτός που θα αρνηθεί την ύπαρξή της (προσπαθώντας με το μυαλό να ζήσει γαντζωμένος σε μια προηγούμενη βολική πραγματικότητα), αυτός που καταριέται όσους πιστεύει ότι την προκάλεσαν (φαντασιώνοντας τον εαυτό του σε ρόλο λαϊκού δικαστή που επιβάλει τιμωρίες) και αυτός ο οποίος απλώς ψάχνει βολικές απαντήσεις που λειτουργούν ως παρηγοριά – το αν θα είναι λογικές ή παράλογες δεν τον απασχολεί, του αρκεί να υπάρχουν. Ετσι συμβαίνει και τώρα με τους αντιεμβολιαστές: θα ήταν τρομακτικό λάθος να ξεκινήσει οποιοσδήποτε διάλογος μαζί τους ή να προσπαθήσουν η κυβέρνηση και οι επιστημονικές αρχές να τους αλλάξουν γνώμη. Δεν γίνεται.
Περιεχόμενο για συνδρομητές
Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tovima.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.
